Behaeddin Zekeriyya hazretleri, tevazu sahibi olup, kendini üzenlere karşı sabır küpü gibiydi.
Hatta kendisine kötülük edenlere, ihsan ve ikramlarla cevap verirdi.

Bir gün sevdiklerine;
- KardeÅŸlerim, Allahü teâlâ sevdiÄŸi kullarını imtihana tâbi tutar, buyurdu. Sabrederlerse, imtihanı kazanırlar.

Åžöyle devam etti:
- Öyleyse kulların cefasından üzülmemeli, karşılık vermemeli, sabretmelidir. Hatta sabretmekle kalmayıp, onlara gül demeti sunmalıdır ayrıca.

BU NASIL EVLÄ°YADIR?

Bu zat, hayli zengin olup malı, serveti çoktu.
Bu yüzden dedi-kodu yaparlardı hakkında.

Åžöyle ki;
- Bu nasıl Evliyadır? Hepimizden daha çok malı mülkü var, derlerdi.

O, bunları işitince;
- Ey insanlar! Hak teâlâ dünyayı hiç sevmiyor. Dünyanın tamamının kıymeti olmayınca, bir kısmının ehemmiyeti olur mu? buyurdu.

Ve ekledi:
- Evet, bizde dünyalık çok. Ama muhabbeti hiç yoktur kalbimizde.

NEFÄ°S EN BÜYÜK DÜÅžMAN

Bir gün de genç bir Müslümana;
- Evladım, nefsinden emin olma. Zira o sana düÅŸmandır. Hatta senden çok Allah'a düÅŸmandır ve her arzusu, Allahü teâlânın yasak ettiÄŸi ÅŸeylerdir, buyurdu.

Delikanlı sordu:
- Onu nasıl yola getirebilirim efendim?

- Nefis, ancak Ä°slâmiyete uymakla yola gelebilir evladım. Ä°slâma ne kadar çok uyulursa, isteklerinden o nisbette vazgeçer. Çünkü onun sevdiÄŸi ÅŸeyler, dinimizin haram kıldığı ÅŸeyler, sevmediÄŸi ÅŸeyler de Ä°slâmiyetin emrettiÄŸi hususlardır.