Abdullah-ı Dehlevi "rahime-hullahü teâlâ", sülale-i Resuldendi.
Henüz dünyaya gelmeden babası rüya gördü Onun hakkında.

Hazret-i Ali "radıyallahü anh" ona rüyada;
- Allah, sana bir oÄŸul verecek ki, büyüdüÄŸünde yüksek bir Veli olacaktır. O doÄŸunca, ismini Ali koy, buyurdu.

Amcasına da Resulullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselam" rüyada görünüp, bir oÄŸlu olacağını müjdelemiÅŸ ve;
- O çocuÄŸun ismini Abdullah koy, buyurmuÅŸtu.

Nihayet o bahtlı çocuk doÄŸdu.
Ona, hem Ali, hem de Abdullah ismini verdiler.

BENÄ° KABUL EDÄ°NÄ°Z

Yirmi iki yaşında Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerini tanımakla şereflendi.

Henüz ilk görüÅŸmede;
- Beni de talebeliÄŸe kabul edin, diye rica etti kendisine.

Büyük Veli;
- Kabul ederiz, ama bizim yolumuz zordur. Bu yol, tuzsuz taÅŸ yalamaya benzer. Ä°stersen, kendine zevkli ve ÅŸevkli bir yol ve üstad bul, Ona tâbi ol, buyurdu.

Ama genç Abdullah;
- Efendim, ben sizi istiyor, kabul buyurmanızı gönülden diliyorum, dedi.

O zaman;
- Pekâlâ kabul ettik, buyurdu.
Ve yetiÅŸtirip, mutlak icazet verdi kendisine.

HERKESE ACIRDI

Bu zatın bir hâkim komÅŸusu vardı.
Ama bu zatı sevmiyordu.
Aleyhinde konuşur, gıybetini yapardı.

O, bir gün bir suçtan hapse düÅŸtü.
Abdullah-ı Dehlevi hazretleri bunu iÅŸitince çok üzüldü ve uÄŸraşıp çıkardı onu hapishaneden.
O kimse insafa geldi.
Tövbe edip, talebesi olmakla ÅŸereflendi.