Abdullah-ı Dehlevi "rahime-hullahü teâlâ", kâmil bir mürÅŸit olup, insanların kalbine nur ve feyiz veriyordu.

Yanında dünya kelamı konuÅŸmaya izin vermez, hele gıybet eden olursa anında susturur, bununla da kalmaz;
- Kötülenecek biri varsa, o benim, buyururdu.

Sohbetlerinde;
- Gıybet büyük günahtır, cezası da çok ağırdır, derdi sık sık.

Bir gün Sultan'ın gıybetini yaptılar huzurunda.
O gün de oruçluydu mübarek zat.

O gıybeti yapana;
- Bu gün oruçluydum, ama sevabı gitti, buyurdu.

O kimse hayret edip;
- Ama efendim, siz kimseyi gıybet etmediniz ki, dedi.

Cevabında;
- Evet ama, gıybeti dinledim. Dinleyen de gıybet günahına ortaktır, buyurdu.

MELEKLER Ä°MRENÄ°R

Bir gün de bir sevdiÄŸi;
- Dinimizde ilim öÄŸrenmenin yeri nedir efendim? diye sordu bu zata.

Cevabında;
- Ä°lim öÄŸrenmek için evinden çıkan kimseye, melekler imrenir. Hatta gelip, o kimsenin ayakları altına kanatlarını sererler. Denizdeki balıklar, karadaki hayvanlar, havadaki kuÅŸlar, onun için hayır dua ederler, buyurdu.

Sordular:
- Ya ilim öÄŸretmeye giderse efendim?
- Onlar, iki misli dua alırlar. Bir kimseye dinden bir husus öÄŸretmek, yüz ömre sevabından daha çoktur.

ÅžU Ä°NSAN NE GARÄ°PTÄ°R

Bir gün de nasihat istediler bu zattan.

Cevaben;
- KardeÅŸlerim, ÅŸu insanoÄŸlu ne gariptir ki, gündüz denince geceyi, beyaz denince siyahı hatırlar da, hayat denince ölümü, Cennet denince de Cehennemi hatırlamaz, buyurdu.