Abdullah-ı Dehlevi hazretleri, bir gün yanına birini alıp akrabasından ihtiyar bir kadıncağızın ziyaretine gitti.
Hanımın kızı vefat etmiş,
onu taziye için gitmiÅŸti evine.

Teselli için;
- Üzülme bacım. Rabbimiz, onun yerine sana daha iyi bir evlat verir, buyurdu.

Kadın başını olumsuzca sallayıp;
- Nerde hocam. Ben de, kocam da yaÅŸlandık artık. Bizim gibi ihtiyarların hiç çocuÄŸu olur mu? dedi.

Büyük Veli;
- Neden olmasın. Allahü teâlâ her ÅŸeye kadirdir. Sizin de çocuÄŸunuz olabilir pekâlâ, buyurdu.

Sonra ayrıldı oradan.
Bir camiye girip iki rekat namaz kıldı.

Ve ellerini duaya kaldırıp;
- Yâ Rabbî, bunlara çocuk ver, diye yalvardı Rabbine.

Aradan bir sene geçmiÅŸti ki, bir oÄŸlan çocuk ihsan etti onlara Hak teâlâ.

MÜMÄ°NÄ°N ALAMETÄ°

Bu zat bir gün de;
- Mümin olmanın alametlerinden biri nedir, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

O zaman;
- Mümin olmanın bir alameti de, bir insanın daha kurtuluÅŸuna vesile olmak için çalışmaktır, buyurdu.

- Yani emr-i maruf mu efendim?
- Evet. Bir kiÅŸiye dinden bir mesele öÄŸretmek, yüz nafile hac'dan daha faziletlidir.

- ÖÄŸretecek kadar ilmimiz yoksa hocam?
- O zaman kitap verirsiniz.

- Ne kitabı efendim?
- Ehl-i sünnet âlimleri'nin Allah için yazdıkları ilmihal kitaplarından alıp hediye edersiniz.

- Bu da emr-i maruf sayılır mı efendim?
- Elbette. O insan bu kitaptan okuyup öÄŸrenir. Siz de bu sevaba kavuÅŸursunuz.