Abdullah Dehlevi hazretlerinin dergâhının yanında, dergâha bitiÅŸik arsası vardı bir kadının.
Talebeler çoÄŸalınca, dergâh dar gelmeye baÅŸlamış, geniÅŸletilmesi gerekiyordu.
BitiÅŸik arsayı da medreseye katmayı düÅŸündüler.
Ancak arsasını satmıyordu kadın.

Israr ettiler.
- Hayır satmıyorum. Siz başka arsa bakın! dediİ.

Ne kadar ısrar ettilerse de, sürdürdü inadını.

Son bir defa gidip;
- EÄŸer parayla satmaktan utanıyorsan, hediye ettiÄŸini söyle. Biz parayı gizli olarak göndeririz, dediler.

Son cevabı da Hayır! oldu.
Bunu duyunca incindi büyük Veli.
Şiddetle kırıldı o kadına

Bir ÅŸey buyurmadı ama, o günden itibaren her gün, kadının ailesinden biri ölmeye baÅŸladı.
Nihayet bir çocuÄŸu kalmış, o da mühim bir hastalığa yakalanmıştı ki, aklı başına geldi nihayet.

- Arsam, dergâhınıza hediyem olsun. Para da istemiyorum, diye haber gönderdi bu büyük Veli'ye.

Bu haber o zata ulaşınca, kurtuldu çocuk hastalıktan.
Tam ÅŸifaya kavuÅŸtu.
Kadın, seviyordu artık bu Allah dostu'nu.
ÇocuÄŸu büyüyünce, götürüp yazdırdı o medreseye.

BÄ°RBÄ°RÄ°NÄ°ZÄ° SEVÄ°N!

Bu zat, bir gün talebelerine;
- Birbirinizi çok sevin, buyurdu. Ä°nsan birini sevdi mi, onda hata kusur görmez. Sevmeyince de, her ÅŸeyi göze batar. Ä°yi hallerine bile kızar, öyle deÄŸil mi?

- Evet hocam, dediler.
- Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum.

- Neden efendim?
- Çünkü sizi çok seviyorum. Seven, sevdiÄŸinde kusur görmez.