Abdullah Dehlevi hazretlerinin dergâhının yanında, dergâha bitişik arsası vardı bir kadının.
Talebeler çoğalınca, dergâh dar gelmeye başlamış, genişletilmesi gerekiyordu.
Bitişik arsayı da medreseye katmayı düşündüler.
Ancak arsasını satmıyordu kadın.

Israr ettiler.
- Hayır satmıyorum. Siz başka arsa bakın! dediİ.

Ne kadar ısrar ettilerse de, sürdürdü inadını.

Son bir defa gidip;
- Eğer parayla satmaktan utanıyorsan, hediye ettiğini söyle. Biz parayı gizli olarak göndeririz, dediler.

Son cevabı da Hayır! oldu.
Bunu duyunca incindi büyük Veli.
Şiddetle kırıldı o kadına

Bir şey buyurmadı ama, o günden itibaren her gün, kadının ailesinden biri ölmeye başladı.
Nihayet bir çocuğu kalmış, o da mühim bir hastalığa yakalanmıştı ki, aklı başına geldi nihayet.

- Arsam, dergâhınıza hediyem olsun. Para da istemiyorum, diye haber gönderdi bu büyük Veli'ye.

Bu haber o zata ulaşınca, kurtuldu çocuk hastalıktan.
Tam şifaya kavuştu.
Kadın, seviyordu artık bu Allah dostu'nu.
Çocuğu büyüyünce, götürüp yazdırdı o medreseye.

BİRBİRİNİZİ SEVİN!

Bu zat, bir gün talebelerine;
- Birbirinizi çok sevin, buyurdu. İnsan birini sevdi mi, onda hata kusur görmez. Sevmeyince de, her şeyi göze batar. İyi hallerine bile kızar, öyle değil mi?

- Evet hocam, dediler.
- Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum.

- Neden efendim?
- Çünkü sizi çok seviyorum. Seven, sevdiğinde kusur görmez.