Abdullah-ı Dehlevi "rahime-hullahü teâlâ", çok büyük Veli idi.
Sözü ve nasihatı öyle tesirliydi ki, insanları doÄŸru yola çekmek için bir nazarı kâfiydi.

Bir gün, huzuruna genç biri gelip;
- Efendim, ben de büyüklerin yoluna girmek istiyorum, diye arzetti.

Büyük Velî;
- Peki evladım, madem öyle sen de diÄŸer talebeler gibi baÅŸla çalışmaya, buyurdu.

Fakat gencin istediÄŸi bu deÄŸildi.
- Efendim, çalışacak olduktan sonra heryerde mürÅŸit var, dedi. Ben size baÅŸka maksatla geldim.

Mübarek zat sordu:
- Ne istiyorsun bizden?

- Hiç zahmete girmeden, çalışmadan muradımın hasıl olmasını istiyorum efendim.

O zaman gülümseyip;
- Pekâlâ, gel bakalım. Sana, sıkıntı çektirmeden vermeye çalışalım, buyurdu.
Ve bir nazar etti gence.

Genç kendinden geçip, daldı baÅŸka âlemlere.
Kalbine nehirler gibi feyz akmaya başladı.
Evliyalığın zirvesine çıkmıştı bir anda.

Kendine geldiÄŸinde, sordu ona talebeler:
- Sana ne oldu az önce?

Dedi ki:
- Kalbimde, ne kadar fena huylar varsa, hepsi çıkıp gitti. Onların yerine ilahi feyz ve nurlar doldu kalbime.

Ä°KÄ° ÅžEY ÇOK MÜHÄ°M

Bir gün de nasihat istediler bu zattan.

Onlara cevaben;
- Ä°ki ÅŸey çok mühimdir, buyurdu.

Sordular:
- Onlar nedir efendim?
- Okumak ve okutmak, buyurdu.

Ve izah etti bunları:
- Okumaktan maksat, Ä°slâmiyeti öÄŸrenmek, okutmaktan maksat da öÄŸrendiÄŸini baÅŸkalarına öÄŸretmektir.