Mevlana Halid-i BaÄŸdadi "rahime-hullahü teâlâ", çok büyük bir Veli idi.
Devrinin bir teki, asrın müceddidiydi.
Osman-ı zinnureyn'in evladındandır.

Uzuna yakın boylu ve iri yapılıydı.
Buğday benizli, heybetli ve vakarlıydı.
GeniÅŸ göÄŸüslü, güler yüzlü idi.

O devirdeki âlimler;
- Onun gibi bir âlim ÅŸimdi yoktur, demiÅŸlerdir.

Yirmibir yaşında, büyük âlim oldu.
Tek düÅŸüncesi, Medine'ye varıp Resulullahı "aleyhissalâtü vesselâm" ziyaret etmekti.
Zira Onun aşkıyla yanıyordu temiz kalbi.

Ve bir gün çıkıp, vardı Medine'ye.
Ziyareti yaptıktan sonra; "Kendime bir rehber bulsam gerek" diye düÅŸündü.
O günlerde faziletli bir zata rastladı.

Huzuruna varıp;
- Bana nasihat eder misiniz, diye rica etti.

O faziletli zat;
- Kâbe'yi ziyarete gittiÄŸinde edebe aykırı bir ÅŸey görürsen, hemen reddetme, diye öÄŸüt verdi.

- Peki efendim, dedi.
Ve Mekke'ye geldi oradan.

Kâbe'ye dönüp salevat okurken, birinin, Kâbe'ye sırt çevirmiÅŸ, kendisine baktığını gördü.
BeÄŸenmedi bu halini.

"Utanmadan Kâbe'ye sırt çevirmiÅŸ oturuyor. Beytullah'da hiç böyle edebsizlik olur mu?" diye düÅŸündü kendi kendine.

O kimse ona bakarak;
- Ey kiÅŸi, niçin beni kötülüyorsun? Bilmiyor musun ki, mümine hürmet, Kâbe'den önce gelir. Bunun için yüzümü sana çevirmiÅŸtim. Hem Medine'deki zatın nasihatını ne çabuk unuttun? dedi.

Hemen özür dileyip;
- Beni de talebeniz kabul edin, diye rica etti.

O zat cevabında;
- Senin iÅŸin Hindistan'da hallolur, dedi. Sen acele oraya git.