Mevlana Halid-i BaÄŸdadi hazretleri, Hindistan'dan gelen bir talebe ile birlikte BaÄŸdat'tan çıkıp, bir ikindi vaktinde Delhi'ye vardılar.
Yolculuk, tam bir sene sürmüÅŸtü.

Delhi'nin toprağına ilk ayak bastığında, sevincinden yanında ne varsa dağıttı oranın halkına.
Sonra Abdullahı Dehlevi hazretlerinin huzuruna varıp, elini öperek talebesi olmakla ÅŸereflendi.
Ve baÅŸladı o dergâhta vazifeye.

Ä°lk iÅŸ olarak, dergâhın günlük temizliÄŸini vermiÅŸti üstadı.
Elinde kova ve süpürgeyle aylarca devam etti bu dergâh temizliÄŸine.

Kovasını kuyudan su ile doldurur, onu bir sopaya takarak omuzunda taşırdı her gün.
Dergâhtan kuyuya, kuyudan dergâha.
Defalarca gidip gelirdi her gün.

Bir gün, nefsine zor gelmiÅŸti bu iÅŸ.
- Sen buna mı lâyıksın? dediÄŸini hissetti nefsinin.

Derhal; "Ey nefsim! BoÅŸuna sızlanma. EÄŸer bu iÅŸ zoruna gidiyorsa, bil ki elimdeki süpürgeyi atar, sakalımla süpürtürüm sana bu yerleri", dedi.

Böyle paylayınca, bir daha itiraz gelmedi nefsinden.
Bu temizlik işini canla başla yaptı.

Aylarca su taşıya taşıya yara oldu omuzları.
Bir gün yine omuzunda su taşıyordu ki, üstadıyla karşılaÅŸtı aniden.
Abdullah-ı Dehlevi hazretleri, Halid-i BaÄŸdadi hazretlerinin omuzundan, ArÅŸ'a doÄŸru muazzam bir nurun yükseldiÄŸini gördü. Hayranlıkla onu seyrediyorlardı melekler. Buna ÅŸahit olunca kemale geldiÄŸini anladı artık.

Temizlik işinden, hususi hizmeti'ne aldı Onu.
BeÅŸ ay da üstadına bizzat hizmetle ÅŸereflendi.
Ve o manevi emanet, Halid-i BaÄŸdadi hazretlerine nasib oldu.