Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri, hocası Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin himmetiyle yetişip kemale gelmişti.

Üstadı, kendisine icazet verip;
- Ey Halid! Åžimdi memleketine dön. Sen de bu nurları, Hak âşıklarını kalbine sal, buyurdu.

Mevlana Halid hazretleri;
- Efendim, bizim diyarda öyle âlimler var ki, pek fazla itibar ve ÅŸöhret sahibidirler. Hatta diÄŸer âlimler de onlara saygılıdırlar. Ben bu iÅŸe kalkışırsam, halk beni kabul etmez, serzeniÅŸ yaparlar, diye arzetti.

Üstadı cevabında;
- Ey Halid! Sen oraya gidince, vaziyet deÄŸiÅŸir. Görürsün ki, herkes gelip ayağının tozuna yüz sürer, o itibarlı dediÄŸin âlimler de sana hizmetçi olurlar, buyurdu.

Sonra, bütün talebe ve ahaliyle birlikte uÄŸurladılar kendisini.
Åžehirden dört mil kadar yürüyerek.
Ve gözyaÅŸları içinde.

O gidince talebeye dönüp;
- Halid herÅŸeyi aldı, götürdü, buyurdu.
Sonra da bir mektup yazıp gönderdi kendisine.

Mektup ÅŸöyle:
- Ey Allah'ın sevgili kulu Mevlana Halid! Esselâmü aleyküm. Tepeden tırnaÄŸa kadar kusur içinde olan bu fakire öyle çok nimetler gelir ki, bunların ÅŸükrü için ne desem azdır. Zira bu nimetler söze ve yazıya sığmaz. Vücudumun her kılı dile gelse de ÅŸükrünün zerresini eda edemezler.

Åžöyle devam etti:
- Bu nimetlerin en büyüÄŸü de sizi tanımamdır. Sizinle iftihar ediyorum. Çünkü bu yol, sizinle kuvvetlenip yayılacaktır. Âlem, sizin teveccühlerinize kavuÅŸmakla baÅŸka âlem oluyor. Rabbime ÅŸükürler olsun.

Åžöyle bitirdi:
- Åžimdi sizin eliniz, benim elimdir. Sizi görmek, beni görmektir, vesselâm.