Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri zamanında bir vali, Abdülbaki adında bir kimseyi, Bağdat'a vazifeli olarak göndermişti.

Abdülbaki Efendi, Bağdat'ta bir ay kaldı.
Parası bitince, sıkıntıya düştü.
Zira hiç tanıdık kimse yoktu bu şehirde.

"Kimden borç para alabilirim?" diye düşünürken, Halid-i Bağdadi hazretlerini hatırladı.
"O, Allah'ın bir Veli kuludur. Benim hâlim, muhakkak o zata malumdur" diye düşündü kendi kendine.

Tam Ona gitmek için hazırlanıyordu ki, kapısı çalındı.
Açtığında tanımadığı bir kimse vardı kapıda.
- Buyurun, kimi aradınız?

- Abdülbaki Efendi siz misiniz?
- Evet benim.

Elindeki keseyi uzatıp;
- Halid-i Bağdadi hazretlerinin selâmları var. "Belki parasız kalmıştır. İşbu hediyemizi lütfen kabul etsin" buyurdular, dedi.

Sonra;
- İzninizle, deyip ayrıldı.

Abdülbaki Efendi saydı parayı.
Tam yirmibin altın vardı kesenin içinde.

KİM KİMİ SEVİYORSA

Bu zat, bir gün birkaç sevdiğiyle sohbet ediyordu ki;
- Peygamberleri seviyor musunuz? diye sordu
- Elbette seviyoruz efendim, dediler.

- Eshab-ı kiramı seviyor musunuz?
- Çok seviyoruz efendim.

- Peki ya Evliyaları?
- Onları da çok seviyoruz.

- O halde size bir müjde vereyim. Sizler, ahirette o çok sevdiğiniz Peygamberlerle, Eshab-ı kiramla ve Velilerle beraber olacaksınız. Çünkü kişi, sevdiği kimselerle beraber olacaktır ahirette.