Mevlana Halid-i BaÄŸdadi hazretleri zamanında bir vali, Abdülbaki adında bir kimseyi, BaÄŸdat'a vazifeli olarak göndermiÅŸti.

Abdülbaki Efendi, BaÄŸdat'ta bir ay kaldı.
Parası bitince, sıkıntıya düÅŸtü.
Zira hiç tanıdık kimse yoktu bu ÅŸehirde.

"Kimden borç para alabilirim?" diye düÅŸünürken, Halid-i BaÄŸdadi hazretlerini hatırladı.
"O, Allah'ın bir Veli kuludur. Benim hâlim, muhakkak o zata malumdur" diye düÅŸündü kendi kendine.

Tam Ona gitmek için hazırlanıyordu ki, kapısı çalındı.
Açtığında tanımadığı bir kimse vardı kapıda.
- Buyurun, kimi aradınız?

- Abdülbaki Efendi siz misiniz?
- Evet benim.

Elindeki keseyi uzatıp;
- Halid-i BaÄŸdadi hazretlerinin selâmları var. "Belki parasız kalmıştır. Ä°ÅŸbu hediyemizi lütfen kabul etsin" buyurdular, dedi.

Sonra;
- İzninizle, deyip ayrıldı.

Abdülbaki Efendi saydı parayı.
Tam yirmibin altın vardı kesenin içinde.

KÄ°M KÄ°MÄ° SEVÄ°YORSA

Bu zat, bir gün birkaç sevdiÄŸiyle sohbet ediyordu ki;
- Peygamberleri seviyor musunuz? diye sordu
- Elbette seviyoruz efendim, dediler.

- Eshab-ı kiramı seviyor musunuz?
- Çok seviyoruz efendim.

- Peki ya Evliyaları?
- Onları da çok seviyoruz.

- O halde size bir müjde vereyim. Sizler, ahirette o çok sevdiÄŸiniz Peygamberlerle, Eshab-ı kiramla ve Velilerle beraber olacaksınız. Çünkü kiÅŸi, sevdiÄŸi kimselerle beraber olacaktır ahirette.