Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri, bir gün talebeleriyle sohbet ederken bir ara sohbeti kesip;
- Yanımıza bir zulmet geliyor, buyurdu.

Az sonra bir rafızi âlimi girdi dergâha.
Yanında da âlim diye on adi kimse getirmişti.
Bu zatı imtihan edeceklerdi güya.
Ancak onlar huzura girince hiç iltifat etmedi mübarek zat.

Yüzlerine bakmadı.
Oturun! bile demedi.
Onlar, bu zatın heybetinden korkup, bir müddet ayakta dikilip beklediler.
Ne oturabiliyorlar, ne de çıkıp gidiyorlardı.

Yarım saat sonra;
- Şimdi oturun! diye işaret etti onlara.

Ve sohbetini bitirip, yüzlerine bakmadan çıkıp gitti.
Onlar, bir müddet daha titreyip, sonra kendilerine geldiler.

Kendi aralarında konuşup;
- Bu âlimde bir manevi hâl var ki, Onu anlamak bizim kârımız değil, demek zorunda kaldılar.
Ve talebesi oldular bu büyük Veli'nin.

EN MÜHİM İŞ

Bir gün bu zata;
- Bir mümin için en mühim iş nedir efendim? diye sordular.
- Müminin en mühim işi, imanını kurtarmaktır, buyurdu.

- İman nasıl gider efendim?
- Dinin emirlerine ehemmiyet vermemekle.

- Ya günah işlemek efendim?
- Günah işlemekle iman gitmez. Ancak günahı hafife alarak, ehemmiyet vermeyerek işlenirse, o zaman iman gidebilir.

- Bunun ölçüsü nedir efendim?
- Günah için üzülmek veya üzülmemektir. Yani bir günahı işledikten sonra kalben üzülüyor, pişmanlık duyuyorsa, imanı gitmez bu kimsenin.