Mevlana Halid-i BaÄŸdadi hazretlerinin dört oÄŸlu vardı.
Åžihabüddin, Necmüddin, Abdurrahman ve Behaeddin "rahime-hümullahü teâlâ".
Bunlardan Åžihabüddin, Urfa'da vefat etti.
Behaeddin, beş yaşına girmemişti ki taundan vefat etti. Namazını kılıp Kasiyun tepesi'ne defnettiler.

Definden sonra;
- Bu yerde, bir kabir de bana kazın! diye emretti talebelerine.
Sonra, talebesinden Molla İsa da tauna yakalandı.

Onu teselli edip;
- Yâ Ä°sa! OÄŸlum Behaeddin'e benden selâm söyle ve pek yakında baban da gelecek, diye habver ver kendisine, buyurdu.

Aynı sene Abdurrahman da vefat edip, Kasiyun tepesi'ne defnedildi.

Bu oğlunun defin işi bitince, kendi kabrinin kazılmamış olduğunu farkedip;
- Kabrimi bugün muhakkak kazınız! diye emretti bir daha.
Definden sonra evine gelip, bir daha dışarı çıkmadı.

Soranlara da;
- Bundan sonra tek bir yere gitmek istiyorum. O da oğlum Behaeddin'in yanıdır, buyurdu.

- Allah ömürler versin efendim, dediler.
- Ecelimiz yaklaÅŸtı, bu gün yarın gideriz. Keramet gösteriyor demeseler, dostlarla tek tek vedalaşırdım. Çünkü bu Cuma gecesi, ÅŸu saatte, Mevlana Halid aranızdan ayrılır, buyurdu.

Çoluk çocuÄŸu ile vedalaÅŸtı.

Yakınlarına;
- Allah'a yemin ederim ki, baliÄŸ olduÄŸum günden bu güne kadar, bir vakit namazımı bile terk etmedim. KuÅŸluk ve teheccüdü de eda ettim. Ama bunu duyunca, Halid ölünce sevaba ihtiyacı olmaz demeyiniz. Ä°hlas ve Fatiha okuyup ruhuma göndermeyi ihmal etmeyiniz! buyurdu.