Mevlana Halid-i BaÄŸdadi hazretlerinin son günleriydi ki, vasiyet olarak sevdiklerine;
- Size, benim ölümüm gibi musibet gelmez. Ancak sabrı tavsiye ederim. Ölürsem, yüksek sesle aÄŸlamayın ki, bu bana eza verir, buyurdu.

O esnada talebesinden seyyid Ä°bni Abidin geldi huzuruna.
Bazı fıkhi sualler sordu.

Cevaplarını aldı ve;
- Bu gece bir rüya gördüm, diye arzetti.

- Hayırdır, ne gördün?
- Osman-ı Zinnureyn hazretleri vefat etmiÅŸti efendim. Cenazesinde çok büyük kalabalık toplanmıştı. Namazını da ben kıldırdım.

Buyurdu ki:
- Bu rüyanın tabiri ÅŸöyledir ki, yakında ben vefat ederim. Namazımı sen kıldırırsın. Zira ben hazret-i Osman'ın "radıyallahü teâlâ anh" evladıyım.

Sonra odasına çekilip;
- Ä°çeriye kimse girmesin, buyurdu hizmetçiye.

Aile efradına da;
- Şu anda tauna yakalandım, buyurdu.

Ve o gece benzi sarardı.

Ölüm alametleri belirmiÅŸti ki;
- Åžimdi artık benden bir ÅŸey istemeyiniz. Zira Rabbimle meÅŸgulüm, buyurdu.

SaÄŸ yanı üzerine, kıbleye karşı yatıp murakabe eyledi.
O anda her âzâsından, hatta saç tellerinden bile Rabbini zikrettiÄŸi açıkca belli oluyordu.

En son Fecr suresinin en son âyetlerinden okudu ki, mealen; (Ey mutmainne olan nefs! Sen Rabbinden, Rabbin de senden razı olmuÅŸ olarak Cennetime gir) buyuruluyordu.

Ve mübarek ruhu yükseldi ArÅŸ-ı âlâya.
Techiz ve tekfinini yaptılar.
Namazını, talebesi İbni Abidin kıldırdı.
Ve Kasiyun tepesi'nde defnedildi.