Zünnun-i Mısri "rahime-hullahü teâlâ", çok ibadet yapar, nefsinin tek bir arzusunu yapmazdı.
O yerin, sirbaç diye bir mahalli yemeÄŸi vardı ki, çok sevilen bir yemekti o yörede.

Onu ne zaman yemek istese, kendi kendine; "Ey nefsim, eğer şunu yaparsan, onu sana yediririm" der ve o hayırlı işi yaptırırdı nefsine.
Bir gün nefsi bu yemeÄŸi istemiÅŸti yine.

O zaman da;
- Ey nefsim, Kur'ân-ı kerimi bir defa hatmet, yedireyim onu sana, dedi.

Ve başladı okumaya.
Hatimi bitirince yedi o yemeÄŸi.

KUÅžLAR GÖLGE YAPTILAR

Zünnun-i Mısri hazretleri vefat edince, cenazesinde onbinlerce cemaat toplandı.
O gün de aşırı sıcak bir gündü.
cenaze taşımakta meşakkat olacaktı.

Namazı kılınıp da cenaze omuzlara alınınca, birden bire büyük gurup halinde bir kuÅŸlar peyda oldu havada.
Birlikte uçarak cemaatin üstüne geldiler ve yol boyunca sıcaktan korudular onları. Yani kanatlarını açıp ve yan yana uçarak gölgelik ettiler onbinlerce insana.

Ertesi gün kabrini ziyarete gelenler,
nurdan bir yazı gördüler kabrin üzerinde.
İnsanoğlunun yazısına benzemiyordu.

Her okuyan, şaşırıyordu hayretten.
Zira kabir üzerinde; "Zünnun, Allah'ın Evliyası ve dostudur. O, Rabbinin sevgisiyle canını feda etmiÅŸtir" yazıyordu.

O vefat edince bazı büyük âlimler, Resul-i mücteba'yı rüyalarında gördüler.

Åžöyle ki;
Resulullah Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm", eshabtan birkaç kiÅŸiyle otururken; (Siz, Hak âşığı Zünnunu tanıyor musunuz? O ÅŸimdi bize geliyor, kalkın Onu karşılayalım) buyurmuÅŸtu onlara.