Zünnun-i Mısri hazretlerine bir gün bir Müslüman gelerek;
- Salih bir Müslüman nasıl arif olur efendim? diye sordu.

Cevabında;
- Salih mümin odur ki, bir günah işlerim diye kalbi titrer, buyurdu.

Ve izah etti bunu:
- O, başının üzerinde bir kılıç hisseder. Öyle ki, bir kılla asılmıştır. Üstelik de kılıç çok keskin, kıl da çok incedir. Biraz gaflet edersem düşebilir, diye inanır.

Ve ekledi:
- Salih mümin odur ki, her bir adımında ince ince düşünür. Yapacağı iş İslâmiyete aykırı olmasın diye kılı kırk yarar. Eğer dine uygunsa yapar, yoksa vazgeçer.

Sordular yine:
- Tövbe nasıl olmalı efendim?

- Günah işleyen kimse, hemen pişman olmalı ve affı için ağlayıp sızlamalıdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Hakiki bir Müslüman bir günah işleyince, Bu günahımı Allah gördü diye düşünür ve öyle pişman olur ki, Bir daha yapmayacağım diye söz verir Rabbine.
Ve yapmaz artık o günahı.

ÖYLE DOĞRU OLUR Kİ…

Bir gün de bu zata;
- Bir kul, hangi sebeple Cennete girer efendim? diye sordular.

Cevabında;
- O kul öyle doğru olmalı ki, bir ömründe asla eğri bir işi olmamalı. Günahtan öyle çok korkmalı ki, bir günah gördüğünde içi kan ağlamalı, öyle çok din gayreti olmalı ki, bu hususta az bile gevşekliği olmamalı ve Rabbini öyle çok anmalı ki, O'nu hatırlamadan bir anı geçmemeli, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ölümü de öyle yakın bilmeli ki, yatarken yastığının altında bilmeli, kalkınca da karşısında.