Seyyid Ahmed Bedevi "rahime-hullahü teâlâ", gece gündüz Rabbini düÅŸünür, Onun muhabbetiyle kendiden geçer ve hareket edemezdi.

Böyle durumlarda gözlerini semaya diker, kırk gün veya daha çok kalırdı o halde.
Gözlerinin karası ateÅŸ koru gibiydi.

Mübarek simasında öyle bir heybet vardı ki, bakmak için kimsede cesaret olmazdı.
Onun için peçe ile örterdi devamlı.
Abdülmecid adındaki bir talebesi, mübarek yüzünü görmeyi çok istiyordu.

Nihayet bir gün;
- Efendim, örtünüzü açsanız da mübarek yüzünüzü bir görsem, diye rica etti.

Cevabında;
- Dayanamazsın. Zira gözlerime bir defa bakmak, bir can mukabilidir. Senin de canına mal olabilir, buyurdu.

Talebe buna raÄŸmen;
- Olsun efendim. Bir kerecik göreyim. Gam deÄŸil, ondan sonra ölürsem de öleyim. Çünkü takatım kalmadı artık, dedi.

O zaman büyük Velî;
- Peki öyleyse, deyip kaldırdı örtüsünü.

O âşık genç, yüzünü bir kerecik görür görmez Allaah! deyip düÅŸtü.
Ve ruhunu teslim etti.
Gerçekten bir bakışı canından etti onu.

ALTINDAN KIYMETLÄ° ÅžEY

Bu zat, bir gün cemaatine;
- Size altın'dan daha kıymetli birşeyi haber vereyim mi? diye sordu.
- Seviniriz efendim, dediler.

- Altın'dan daha kıymetli olan şey, dua almak'tır, buyurdu.

Şaşırdılar:
- Dua almak mı efendim?
- Evet, insanlardan altın istemeyin, ama dua isteyin. Kârlı çıkarsınız.

- Hikmeti ne efendim?
- Çünkü altın biter, dua bitmez. Ben herkesten dua istiyorum. Ä°nÅŸallah bu dualar, tonlarca altına bedel olacak.