Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin bir talebesi vardı ki, adı Abdül'al idi.
Bu dünyaya geldiğinde, annesi kundakladı onu.
Sonra kucağına alıp bağa gitti.
Kundağı yere koyup, başladı çalışmaya.

Olacak bu ya, bitişik bağdan bir boğa gelip orada dolaşmaya başladı.
bebeğin yanından geçerken yavrucağın kundak bağı, nasıl olduysa boğanın boynuzuna takılıverdi.

Çocuk, boynuz ucunda asılı kaldı.
Annesi bu hali görünce bayıldı korkudan.
Köy halkı haber alıp, koştular oraya.
Lakin boğaya yaklaşmak ne mümkün.

Zira o, kalabalık insanları görünce daha hırçınlaşıyor, kuduruyordu adeta.
Korkudan herkesin soluğu kesilmişti ki, gaibden bir el uzanıp alıverdi çocuğu boğanın boynuzundan.

Ve yavaşcacık yere koydu.
Aradan yıllar geçti.
Abdül'al büyüyüp delikanlı oldu.
Ahmed-i Bedevi hazretlerini tanıyıp, çok sevdi Onu.

En üstün talebesi oldu hatta.
Artık bu büyük Veli'den ayrılmıyor, bu sebeple de uzun müddet uzak kalıyordu evinden.

Lakin annesi çok üzülüyordu.
Zira oğlunu özlüyordu.
Öyle ki, sitem eder olmuştu Seyyid hazretlerine.

Büyük Veli kalben bunu anlayıp, biriyle şu haberi gönderdi kendisine:
- Vakta ki bu oğlun kundaklı bebek iken boğanın boynuzuna takılmıştı da, sonra kurtulunca ne kadar çok sevinmiştin. O gün, onu oradan Allah'ın izniyle biz uzanıp da almış ve ölümden kurtarmıştık.

Ve ilave etti:
- Şimdi de ahirette Cehennemden kurtulması için uğraşıyoruz. Niçin üzülüyorsun? Sevinmen lazım.

Kadın bu haberi alınca anladı hakikati.
Ve bu zata çok arttı muhabbeti.