Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin bir talebesi vardı ki, adı Abdül'al idi.
Bu dünyaya geldiÄŸinde, annesi kundakladı onu.
Sonra kucağına alıp bağa gitti.
Kundağı yere koyup, baÅŸladı çalışmaya.

Olacak bu ya, bitişik bağdan bir boğa gelip orada dolaşmaya başladı.
bebeÄŸin yanından geçerken yavrucağın kundak bağı, nasıl olduysa boÄŸanın boynuzuna takılıverdi.

Çocuk, boynuz ucunda asılı kaldı.
Annesi bu hali görünce bayıldı korkudan.
Köy halkı haber alıp, koÅŸtular oraya.
Lakin boÄŸaya yaklaÅŸmak ne mümkün.

Zira o, kalabalık insanları görünce daha hırçınlaşıyor, kuduruyordu adeta.
Korkudan herkesin soluÄŸu kesilmiÅŸti ki, gaibden bir el uzanıp alıverdi çocuÄŸu boÄŸanın boynuzundan.

Ve yavaşcacık yere koydu.
Aradan yıllar geçti.
Abdül'al büyüyüp delikanlı oldu.
Ahmed-i Bedevi hazretlerini tanıyıp, çok sevdi Onu.

En üstün talebesi oldu hatta.
Artık bu büyük Veli'den ayrılmıyor, bu sebeple de uzun müddet uzak kalıyordu evinden.

Lakin annesi çok üzülüyordu.
Zira oÄŸlunu özlüyordu.
Öyle ki, sitem eder olmuÅŸtu Seyyid hazretlerine.

Büyük Veli kalben bunu anlayıp, biriyle ÅŸu haberi gönderdi kendisine:
- Vakta ki bu oÄŸlun kundaklı bebek iken boÄŸanın boynuzuna takılmıştı da, sonra kurtulunca ne kadar çok sevinmiÅŸtin. O gün, onu oradan Allah'ın izniyle biz uzanıp da almış ve ölümden kurtarmıştık.

Ve ilave etti:
- Åžimdi de ahirette Cehennemden kurtulması için uÄŸraşıyoruz. Niçin üzülüyorsun? Sevinmen lazım.

Kadın bu haberi alınca anladı hakikati.
Ve bu zata çok arttı muhabbeti.