Seyyid Ahmed Bedevi hazretleri zamanında Mısırda baş kadılık yapan Takıyyüddin adında biri vardı ki, Ahmed-i Bedevi hazretlerinin büyüklüğünü bilir, severdi kendisini.
Ancak bazıları, iftira atıp dedikodu yaparlardı bu zat aleyhinde.

Bu kadı da, bunları duyup zihni karıştı.
"Acaba doğru olabilir mi?" diye şüphe girdi kalbine.
Gerçeği öğrenmek gayesiyle ziyaretine gitti bir gün.

Söz arasında;
- Hakkınızda bazı sözler işittim, dedi.

- Ne işittin ki?
- Bazı kimseler, cemaate gitmediğinizi, hatta bazan da hiç namaz kılmadığınızı söylüyorlar. İnanmadım, ama yine de zihnim karıştı.

O böyle söyleyince, gadaba geldi mübarek zat.
Ve sert bir nazar etti kendisine.
Takıyyüddin Efendi, bu nazarın şiddetinden bayılıp düştü.

Ayılınca, ıssız bir sahranın ortasında buldu kendisini.
Kendi kendine; "Ey ahmak! Veli'de kusur aramak nene gerek. Şimdi bu ıssız çölde halin ne olacak? Açlık ve susuzluktan öleceksin" dedi.

O anda nurlu bir zat belirdi ve;
- Nerede olduğunu biliyor musun? dedi.

- Hayır, neresi?
- Mısır'dan, İki aylık uzak mesafedesin. Sen şimdi şu ilerdeki camiye git. Ahmed Bedevi hazretleri de az sonra oraya teşrif eder. Ondan özür dile. Seni, ancak o Veli kurtarır bu sıkıntıdan, dedi.

- Peki efendim, deyip gitti o camiye.
Büyük Velînin arkasında namaz kıldıktan sonra özür dileyip affını istedi.

Mübarek zat;
- Hızır'a rastlamasaydın bu ıssız sahralarda işin zordu, buyurdu.

Sırtını sıvazlayıp;
- Haydi git. Çoluk çocuğun özlemiştir, buyurdu.
O anda evlerinin önünde buldu kendini.