Seyyid Ahmed Bedevi hazretleri zamanında Mısırda baÅŸ kadılık yapan Takıyyüddin adında biri vardı ki, Ahmed-i Bedevi hazretlerinin büyüklüÄŸünü bilir, severdi kendisini.
Ancak bazıları, iftira atıp dedikodu yaparlardı bu zat aleyhinde.

Bu kadı da, bunları duyup zihni karıştı.
"Acaba doÄŸru olabilir mi?" diye ÅŸüphe girdi kalbine.
GerçeÄŸi öÄŸrenmek gayesiyle ziyaretine gitti bir gün.

Söz arasında;
- Hakkınızda bazı sözler iÅŸittim, dedi.

- Ne iÅŸittin ki?
- Bazı kimseler, cemaate gitmediÄŸinizi, hatta bazan da hiç namaz kılmadığınızı söylüyorlar. Ä°nanmadım, ama yine de zihnim karıştı.

O böyle söyleyince, gadaba geldi mübarek zat.
Ve sert bir nazar etti kendisine.
Takıyyüddin Efendi, bu nazarın ÅŸiddetinden bayılıp düÅŸtü.

Ayılınca, ıssız bir sahranın ortasında buldu kendisini.
Kendi kendine; "Ey ahmak! Veli'de kusur aramak nene gerek. Åžimdi bu ıssız çölde halin ne olacak? Açlık ve susuzluktan öleceksin" dedi.

O anda nurlu bir zat belirdi ve;
- Nerede olduÄŸunu biliyor musun? dedi.

- Hayır, neresi?
- Mısır'dan, Ä°ki aylık uzak mesafedesin. Sen ÅŸimdi ÅŸu ilerdeki camiye git. Ahmed Bedevi hazretleri de az sonra oraya teÅŸrif eder. Ondan özür dile. Seni, ancak o Veli kurtarır bu sıkıntıdan, dedi.

- Peki efendim, deyip gitti o camiye.
Büyük Velînin arkasında namaz kıldıktan sonra özür dileyip affını istedi.

Mübarek zat;
- Hızır'a rastlamasaydın bu ıssız sahralarda işin zordu, buyurdu.

Sırtını sıvazlayıp;
- Haydi git. Çoluk çocuÄŸun özlemiÅŸtir, buyurdu.
O anda evlerinin önünde buldu kendini.