Seyyid Ahmed Bedevi "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir Müslüman, her nedense su-i zanda bulunurdu bu büyük Veli'ye.
Ä°nsanlar Ona ilgi gösterdikçe huzuru kaçardı hasedinden.

Hele Onun doÄŸum ve vefat tarihlerinde tertiplenen mevlid cemiyetlerinde iyice huzursuz olur, düÅŸmanlığından yalan ve iftiralarla kötülemeye çalışırdı kendisini.

Gerçi Müslümandı.
İlmi de vardı.
Ama hasedinden yapıyordu bütün bunları.
Tâ ki silleyi yiyene kadar.

Nitekim bu kötü davranışları yüzünden gadabına uÄŸradı bu zatın.
Bütün ilimler, hafızasından silindi.
En basit ÅŸeyleri de bilemez oldu.
Dünyası kararmıştı sanki.

Zira çocukların bildiÄŸi ÅŸeyleri bile bilemez hale gelmiÅŸti.
Hatta kendi adını bile unutmuştu.
İşte o zaman anladı hatasını.

Kendi kendine; "Ey ahmak nefsim! Büyük zatlarda hata kusur aramak Müslümana yakışır mı? Böyle büyük bir insan dünyaya az gelmiÅŸken, sen nasıl böyle bir zata su-i zan edersin. Sana yazıklar olsun!" dedi.

Ve geldi mübarek türbesine.

Orada edeble diz çöküp;
- Efendim! Bendeniz, utanmadan size su-i zan ettim. Ama ÅŸimdi çok piÅŸmanım. Himmet buyurun da kurtulayım bu kötü halden, diye yalvardı.

O anda bir nida duydu kabirden.
- Ey kiÅŸi! Bu halden kurtulursun, ama bir ÅŸartla! diyordu.

Sevinçle sordu adam:
- Nedir o ÅŸart efendim?
- Bir daha yapmıyacaksın.

Bunu iÅŸitince;
- Peki efendim, söz, bir daha yapmayacağım, diye fısıldadı.

O anda kurtuldu o halinden.
Unuttuğu bilgiler geri geldi hafızasına.