İbrahim Havvas hazretlerine bir gün birisi gelip;
- İmanın esası nedir? diye sordu.

Cevabında;
- Bu, sözle ve anlatmakla olmaz. Bunun cevabı yaşamakla verilir. Ben Mekke'ye gidiyorum. İstersen sen de gel. Yolda cevabını öğrenirsin, buyurdu.

Adam;
- Peki geliyorum, dedi.
Ve ikisi birlikte yola çıktılar.

Yemekleri, gaibden geliyordu her öğün.
Derken önlerine bir çöl çıktı.
Bu çölde ilerlerken karşıdan bir atlı gelip İbrahim Havvas hazretlerinin önünde durdu.

- Selâmün aleyküm.
- Aleyküm selâm.

İkisi birşeyler konuştular.
Sonra o atlı geri dönüp uzaklaştı.

Adamcağız merakla sordu:
- Efendim, bu hâl nedir?

- Bu, sorduğun sualin cevabıdır işte.
- Bağışlayın efendim, hiçbir şey anlamadım.

- O zat, Hızır aleyhisselâm'dı. "Ben de yanınızda geleyim mi?" dedi. Kabul etmedim. O da "Peki" deyip geri gitti.

Adam şaşkın vaziyette sordu:
- Aman efendim, Hızır gibi bir nimeti neden kabul etmediniz ki?
- Eğer kabul etseydim, Rabbime itimadımın azalacağından korktum.

- Nasıl yani efendim?
- Şöyle ki, Hızır'a güvenerek kalbim rahat olur ve Rabbime tevekkülüm bozulabilirdi. Zira hazret-i Hızır, her imdat isteyene Allah'ın izniyle yetişip yardım eder ve sıkıntıdan kurtarır, öyle değil mi?

- Evet efendim.
- Böyle biri yanımızda olunca, Ona güvenir, Allahü teâlâya tevekkül ve bağlılığımız gevşerdi. Bu da Allah'tan başkasına güvenmek olur ve imanın esasına zarar verirdi. Şimdi anladın mı?

- Evet efendim, iyi anladım.