Ebu Bekr-i Åžibli hazretleri, talebesinden birini, diÄŸerlerinden daha çok seviyordu.

Öbürleri bunu merak eder;
- "Hocamız niçin onu bizden daha çok seviyor?" diye konuÅŸurlardı aralarında.

Onların bu düÅŸüncelerini anlayıp, götürdü hepsini bir gün Dicle nehrinin kenarına.
Oturup, sohbete başladı.
Maksadı, onu niçin çok sevdiÄŸini anlatmaktı diÄŸerlerine.

O sevdiği talebe, bir ara aşka gelip, Allaah! diye bağırdı birden.
Gayri ihtiyari bağırmıştı.
Ancak diÄŸer talebeler
beÄŸenmediler bu halini.

Kendi kendilerine; "GösteriÅŸ yapıyor. Biz de onun kadar Allah'ı seviyoruz. Ama biz onun gibi riya yapmıyoruz" diyorlardı.

Hazret-i Åžibli bunu sezip, çağırdı o halis talebeyi huzuruna.
Ve tuttuğu gibi atıverdi genci Dicle'ye.

Talebeler bunu görüp;
- Eyvah! Ne olacak ÅŸimdi? Mutlaka boÄŸulmuÅŸtur, dediler.

Bazıları da,
- Yazık oldu, biz sebep olduk, diye üzülüyorlardı.

O anda hocaları seslenip;
- Evlatlarım! Böyle yapmaktan maksadım, size ders vermekti. Siz, onun kalbindeki "Allah sevgisi"ni ve "ihlas"ı bilseydiniz, hakkında böyle düÅŸünmezdiniz, buyurdu.

Ve ekledi:
- EÄŸer o bağırması, ihlasla olmuÅŸsa, su ona zarar vermez. Nil nehrinden Musa aleyhisselâm nasıl kurtulduysa, bu da öyle kurtulur. Ama riya ile bağırdıysa, Fir'avn misali boÄŸulur o da.
Talebeler, "BoÄŸuldu mu, boÄŸulmadı mı?" diye merak ediyorlardı ki, o esnada delikanlı çıktı sudan.

Ve oturdu aralarına.
Baktılar.
Elbisesi az bile ıslanmamıştı.