Ebu Bekr-i Åžibli "rahime-hullahü teâlâ", nefsinin bir tek arzusunu yapmaz, yaÅŸayan ölü gibi bulunurdu bu hayatta.

Bir gün, yeni elbisesini giyip çıktı dışarı.
Baktı ki, kimin üstünde kıymetli elbise varsa, herkes onlara kıymet veriyor, eski elbiseli olanları adamdan saymıyorlar.

Bu hale çok üzüldü.
Oradan acele döndü eve.
Eski elbisesini giyinip çıktı.

Hanımı seslenip;
- Niçin yeni elbiseni çıkardın? diye sordu.

Cevabında;
- Ä°nsanların haline baktım, çok üzüldüm. Zira herkes insanların zahirine bakıyor, ona göre deÄŸer veriyorlar. Halbuki Rabbimiz zahire bakmaz, buyurdu.

Hanım sordu:
- Ya neye bakar efendi?
- Mühim olan, kalbdir, gönüldür hanım. Allahü teâlâ kalbe bakar. Kulun niyetine, ihlasına göre hüküm verir, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Kalbi bozuk bir kiÅŸi, çok kıymetli bir elbise giyse, Hak teâlâ indinde kıymet kazanır mı?
- Kazanmaz tabii.

- Ama kalbi temiz olan çul giyse, Allah katında makbuldür. Zira cenâb-ı Allah kalblere nazar eder. Onun için asıl hüner, kalbi ihlas ile süslemektir.

ALLAHI SEVÄ°YOR MUSUN?

Bu zat bir gün tanıdığı bir gence;
- Sen Allahü teâlâyı seviyor musun? diye sordu.

Delikanlı;
- Elbette efendim, dedi.
- Peki O'nun emirlerine uyuyor musun?

- Tam uyamıyorum hocam.
- Evlarım, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymayan bir kimsenin "Allah'ı seviyorum" demesi doÄŸru olamaz, buyurdu.