Ebu Muhammed Basri "rahime-hullahü teâlâ", zengindi, ama dünya sevgisi'ni çıkarmıştı kalbinden.
Ä°nsanlar, akın akın sohbetine koÅŸar, O da o Müslümanların kalblerine ilim, hikmet saçardı.

Bir seveni anlatıyor:
Ebu Muhammed ismini iÅŸitince, ziyaret etmek istedim.
Ve aynı gün çıktım yola.

O yere yaklaşınca, pek çok hayvan sürüleriyle karşılaÅŸtım.
Ayrıca hurmalıklar, tarlalar, baÄŸlar ve bahçeler.

İlk rastladığım adama;
- Bu hayvanlar ve bu baÄŸlar kimindir? diye sordum.

Cevabında;
- Hepsi de Ebu Muhammed hazretlerinindir, dedi.

Çok ÅŸaşırdım.
"Bu nasıl Veli ki, dünyalığı çok" diye düÅŸündüm içimden.
BildiÄŸime göre, Allah adamlarının malı mülkü olmamalıydı.

"Öyle ise bu kiÅŸi Velî deÄŸil" dedim kendi kendime.
Hem bunları düÅŸünüyor, hem de ilerliyordum yollarda.
Bir taraftan da; "Bu kadar yolları boşa geldim" diyordum.

Nihayet ulaştım bu zatın hanegahına.
Henüz kapısını çalmamıştım ki, bir hizmetçi gülümseyerek açtı kapıyı.

Ve iltifatlarla aldı beni içeri.
Ebu Muhammed hazretlerinin huzuruna çıkınca, elimde olmayarak, meyl etti kalbim ona.

Bana, ismimle hitab edip;
- Yâ Ömer! Yol boyunca gördüÄŸün o mal ve mülkler bize ait ise de, sevgileri yoktur kalbimizde. Çünkü kalb, Allah içindir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir kalbte az bir dünya sevgisi olsa, o kimseye Hak teâlâ'yı tanımak nasib olmaz.