Amir bin Abdullah "rahime-hullahü teâlâ", tâbiîn-i kirâmdan, bir büyük Velî'dir.
Kalbi, Resûlullah'ın "aleyhissalâtü vesselâm" aşkı ile yanardı.
Namaza durduğunda, kendinden geçer, tamamen sıyrılırdı dünya düşüncesinden.
Çocuklarının sesini duymazdı.

Bir gün Ona;
- Efendim, siz namaza durunca, hatırınıza hiç dünya düşüncesi gelmez mi? diye sordular.

Cevabında;
- Allah'ın huzurunda iken başka şey düşünmek hiç uygun olur mu? buyurdu.
- Peki namazda kalbinize ne gelir efendim?

- Yarın mahşer günü Rabbime nasıl cevap veririm. Cennete mi giderim, yoksa Cehenneme mi? Bunları düşünürüm.

Gündüzleri oruç tutar, gece namaz kılardı.
Zira başka şeyden zevk almazdı.

Ya ibâdet yapardı, ya da bir hizmet.
Âhiret derdi ile dertlenmişti ki, ölüm ve sonrasını düşünürdü daima.

ÇABUK SÖYLE, İŞİM ÂCİL

Bir gün bir kimse Onu görüp istifade etmeye gelmişti.
Baktı ki, namaz kılıyor.
Başladı beklemeye.

Büyük Velî selâm verip, onu görünce;
- Safâ geldin kardeşim. Bana bir şey diyeceksen çabuk söyle ki, işim acildir, buyurdu.

Adam şaşırdı:
- Hayırdır efendim. Bu kadar acil işiniz nedir ki?
- Ölümü bekliyorum, buyurdu.

Ve namaza durdu yine.
Rûhunu, namazdayken vermeyi çok istiyor, bunun için namazdan çıkmak istemiyordu.
Namazdayken vefat etti.