Amir bin Abdullah "rahime-hullahü teâlâ", tâbiîn-i kirâmdan, bir büyük Velî'dir.
Kalbi, Resûlullah'ın "aleyhissalâtü vesselâm" aÅŸkı ile yanardı.
Namaza durduÄŸunda, kendinden geçer, tamamen sıyrılırdı dünya düÅŸüncesinden.
Çocuklarının sesini duymazdı.

Bir gün Ona;
- Efendim, siz namaza durunca, hatırınıza hiç dünya düÅŸüncesi gelmez mi? diye sordular.

Cevabında;
- Allah'ın huzurunda iken baÅŸka ÅŸey düÅŸünmek hiç uygun olur mu? buyurdu.
- Peki namazda kalbinize ne gelir efendim?

- Yarın mahÅŸer günü Rabbime nasıl cevap veririm. Cennete mi giderim, yoksa Cehenneme mi? Bunları düÅŸünürüm.

Gündüzleri oruç tutar, gece namaz kılardı.
Zira başka şeyden zevk almazdı.

Ya ibâdet yapardı, ya da bir hizmet.
Âhiret derdi ile dertlenmiÅŸti ki, ölüm ve sonrasını düÅŸünürdü daima.

ÇABUK SÖYLE, İŞİM ÂCÄ°L

Bir gün bir kimse Onu görüp istifade etmeye gelmiÅŸti.
Baktı ki, namaz kılıyor.
Başladı beklemeye.

Büyük Velî selâm verip, onu görünce;
- Safâ geldin kardeÅŸim. Bana bir ÅŸey diyeceksen çabuk söyle ki, iÅŸim acildir, buyurdu.

Adam şaşırdı:
- Hayırdır efendim. Bu kadar acil işiniz nedir ki?
- Ölümü bekliyorum, buyurdu.

Ve namaza durdu yine.
Rûhunu, namazdayken vermeyi çok istiyor, bunun için namazdan çıkmak istemiyordu.
Namazdayken vefat etti.