Davud-i Tai hazretlerinin vefatından bir gün önce, bir sevdiği yanına gidip gördü ki, başını kerpiçden yastığına koymuş, uyuyor.
Başında bekledi.

Uyanınca;
- Dışarıda, çok güzel hava var. İstersen seni dışarı çıkarayım, dedi.

Büyük Velî cevaben;
- Ömrümde hiç nefsime uymadım. Ölürsem, beni şu duvarın ardına gömün, buyurdu.

Ve ekledi:
- Yerim belli olmasın. Sağlığımda uzlette yaşadım. Kabirde de öyle yatayım.

O gün sabaha kadar namaz kıldı.
Göz yaşlarıyla duâ ve niyazda bulundu.

En son secdeye vardı ve fecir sökene kadar başını kaldırmadı secdeden.
Annesi merak etti.
Yaklaşıp baktığında, vefat etmiş olduğunu gördü.

O anda bir ses duyuldu gaibten:
- Bu gün, Davud-i Tai Rabbine ve Cennet nîmetlerine kavuştu. Cennet hurileri Onun için süslendiler. Ne mutlu Davud'a ki, muradına erdi! diyordu.

HERKESE İYİLİK EDİN

Bu zât bir gün bazı sevdiklerine;
- Kardeşlerim, Allah'ın kullarına, O'nun rızâsı için iyilik yapın, buyurdu.

- Herkese mi efendim? dediler.
- Evet, kim olursa olsun.

- Ama iyilik yaptığımız kimselerden bazan kötülük görüyoruz efendim.
- Olsun. Siz yine iyilik yapın.

- Yine kötülük yaparsa efendim?
- Siz yine iyiliğe devam edin.

- Hikmeti ne hocam?
- Çünkü siz Allah için iyilik yapıyorsunuz, o insan için değil ki. O iyiliğinizin mükâfatını Allahü teâlâ size verecektir. Hiç şüpheniz olmasın.