Halîfe Harun ReÅŸid, bir gün Ebû Yusuf hazretlerine;
- Gel, seninle Davud-u Tai hazretlerini ziyarete gidelim, dedi.

Ve birlikte gidip kapıyı çaldılar.
Fakat açılmadı kapı.
Halîfe kendisini tanıtıp tekrar çaldı.

Yine açılmadı.
Yaşlı annesi;
- Evlâdım sultan kapına gelmiÅŸ, açıp içeri alsana, dedi.

Cevaben;
- Mazur gör anne. Dünya ehli birini görmek istemiyorum, buyurdu.

- Neden oÄŸlum?
- Dünya adamlarını görünce, kalbim kararıyor.

Annesi ısrar edince açtı kapıyı.
Ama o girince;
- Gözüm dünya ehli birini görmesin! deyip söndürdü kandilini.

DOÄžRU ÎMÂNIN KIYMETÄ°

Bir gün cemaatine;
- DoÄŸru îmâna kavuÅŸan birine, dünyanın bütün dertleri gelmiÅŸ olsa, bu nîmet yanında hiç ehemmiyeti yoktur, buyurdu.

Ve izah etti:
- Mesela insanın alnına "bir sinek" konsa, bu, büyük sıkıntı mıdır o kimse için?
- DeÄŸildir elbet, dediler.

- Peki, çok zengin bir kimse, "birkaç kuruÅŸ" kaybetse, ne çıkar?
- Hiç.

- Ä°ÅŸte bütün dünya sıkıntıları birleÅŸip, bir Müslümanın üzerine gelse, bütün bu sıkıntılar, o mümin için, alnına konduÄŸu "bir sinek" veya o zenginin kaybettiÄŸi "birkaç kuruÅŸ" gibidir ki, elbette üzülmeye deÄŸmez, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ehl-i sünnet bir Müslüman, dünyanın en ÅŸanslı, en bahtiyar insanıdır. O halde gülmelidir o. NeÅŸ'eli olmalıdır. Asık suratlı olmak yakışmaz ona