Maruf-i Kerhi hazretleri, bir gün, genç birine;
- Öldükten sonra unutulmamayı istiyorsan, günah iÅŸleme. Zira insan günah iÅŸlememekle yükselir, buyurdu.

Sözlerine devamla;
- Kim, mümin kardeÅŸinin bir ayıbını örterse, Allahü teâlâ da mahÅŸerde onun günahlarını örter, ehl-i mahÅŸere göstermez, buyurdu.

Mübarek kabri, duâların kabul olduÄŸu yerdi. Ä°nsanlar, duâ için o kabre giderlerdi.

Kendi de, talebesi Sırri-yi'ye;
- Duâ ederken beni vesile eyle, buyurmuÅŸtur.

Bu zâtın dayısı, o ÅŸehrin kadısıydı.
Bu, bir gün yeÄŸenini gördü kenar bir semtte.

Merak edip dikkatle baktı.
Gördü ki, orada bir köpeÄŸe ekmek yediriyor. Hatta kendi yediÄŸi ekmekten eliyle bölüp bölüp yediriyordu hayvancağıza.

Sevgiyle yaklaşıp;
- Böyle ne yapıyorsun? diye sordu.
- Ekmek yiyorum dayıcığım.

- Ama köpeÄŸe de yediriyorsun.
- Evet, birlikte yiyoruz.

Dayısı sinirlendi:
- Köpekle birlikte yemekten utanmıyor musun?
- Bilakis, Rabbimden utandığım için bu zavallıya da yediriyorum.

Dayısı bir şey anlamamıştı.
O esnada havada bir kuÅŸ peydah oldu.
Hazret-i Maruf ona seslenince, kuÅŸ gelip elinin üstüne kondu.
Sonra, utanır gibi, iki kanadıyla örtmeye çalıştı yüzünü onlardan.

Hazret-i Maruf dayısına dönüp;
- Bir kul Allah'tan hayâ ederse, Ondan hayvanlar bile utanır, hayâ eder, buyurdu.

Dayısı bunu görüp, daha da ÅŸaÅŸtı.
O da yeğeninden utanıp, oradan uzaklaştı.