Süfyan-ı Sevri hazretlerinin sevdiÄŸi bir genç ÅŸöyle anlatıyor:

Bir seher vaktinde, zemzem kuyusunun yanında bulunuyordum ki, biri gelip su içti ve birâzını bırakıp gitti.
Kalanını ben içtim.
Badem ezmesi gibi tadı vardı.

Yüzü örtülü olduÄŸundan kim olduÄŸunu bilemedim.
Yine bir seher vakti aynı kiÅŸi geldi, su içti ve kalanını bırakıp gitti.
Kalanını içtiÄŸimde, bal ÅŸerbeti tadını hissettim suda.

Üçüncü gün, aynı kiÅŸi su içip gitti.
Kalanını ben içtim.
Åžekerli süt gibiydi lezzeti.

Bu halleri görünce, Onun kim olduÄŸunu merak ettim.
Bir daha geldiÄŸinde, eteÄŸinden tutup;
- Siz kimsiniz efendim? diye sordum.

Cevaben;
- Adım, Süfyan-ı Sevri'dir. Ama bunu kimseye söyleme, buyurdu.

ASIL HASTALIK

Bir gün sevdiklerine;
- Bir kalbte hastalık varsa, o kimse Rabbini bırakıp, insanlara meyleder. Bu kalbi hastalıktan kurtarmak için bir Velî sohbeti lazımdır, buyurdu.

Ve izah etti:
- Çünkü Velîlerin kalbinde dünya hırsı olmaz. Onların sohbetine devam eden, kalb hastalıklarından kurtulur.

Sonra sordu onlara:
- İnsanın bedeninde bir hastalık olunca hemen bir doktora koşar, değil mi?

- Evet efendim.
- Ama kalbi hastadır, bunu hiç dert etmez.

- Kalb hastalığı nedir ki efendim?
- Dünya sevgisidir. Kalbi hasta olana günahlar tatlı gelir.

- Çâresi ne hocam?
- Çâresi, Evliyâ sohbetidir. Onlar yoksa, onların kitaplarını okumaktır.