Hanbeli mezhebinin kurucusu olan Ahmed bin Hanbel hazretleri, BiÅŸr-i Hafi hazretlerini çok sever, sohbetini dinleyip büyük haz duyardı.

Bir gün talebeleri;
- Efendim, siz tefsir, hadis ve fıkıhta büyük âlimsiniz. Buna raÄŸmen BiÅŸr-i Hafi hazretlerinin sohbetini dinlersiniz, hikmeti nedir? dediler.

Cevabında;
- Evet, zahiri ilimlerde dediÄŸiniz gibidir. Ama kalb ilmini o benden iyi bilir. Sohbetlerinden istifade ediyorum, buyurdu.

Ä°LÄ°M HÄ°KMET YAYARDI

Bu zât ne zaman, nerede konuÅŸsaydı, ilim ve hikmet kokuları yayılırdı etrafa.
Nihâyet vefat etti.

O gün yakından ve uzaktan öyle çok kalabalık toplandı ki, cenazesini evinden sabah aldılar, akÅŸam geç vakitte ancak varabildiler kabristana.

Kendisini, rüyada görüp;
- Allahü teâlâ size ne muamele etti efendim? dediler.

Cevabında;
- Kıyamete kadar, bana muhabbet besleyen kimseleri, Allahü teâlâ affetti, buyurdu.

ZÄ°KÄ°R NEDÄ°R?

Bir gün de bu zâta;
- Efendim zikir nedir? diye sordular.

Cevabında;
- Zikir, Allahü teâlâyı anmak, yâni hatırlamaktır. Mesela bir iki kiÅŸi, bir yerde oturur, Allah'tan ve Peygamberden bahsederlerse, zikretmiÅŸ olurlar, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir ilmihal kitabı açıp okumak da zikirdir. Melekler, böyle meclisleri bulunca hemen oraya üÅŸüÅŸür, onları sarar, onlar için duâda bulunurlar.