Bir gün zengin bir kimse BiÅŸr-i Hafi hazretlerine gelip;
- Ömreye gidiyorum, diye arzetti.

Büyük Velî sordu:
- Yol harçlığın ne kadar?
- Ä°ki bin dirhemim var efendim.

- Ömreye niçin gidiyorsun?
- Allah rızâsı için, baÅŸka gayem yok.

- Ömreye gitmeden de Allah'ın rızâsını kazanmak mümkün. Sana, ondan daha çok sevab olan bir iÅŸ desem yapar mısın?
- Yaparım efendim.

- Pekâlâ, öyleyse bu parayı fakir ve muhtaçlara dağıt. Mesela ödünç almış da ödiyemeyen veya bir lokma ekmeÄŸe muhtaç olan nice yetim ve öksüzler var. Paranı bu insanlara verirsen, bu yolla da rızâ-i ilâhîyi kazanırsın, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Bir Müslümanın sıkıntısını gidermek, yüz nafile Hacdan daha kıymetlidir.

Adam pek memnun olmayıp;
- Efendim, izin verirseniz ben yine de ömreye gideyim, dedi.

Cevaben;
- Bir servet helâlden deÄŸilse, nefis o kimseye kendi arzusunu yaptırır, buyurdu.

AÇIKCA "SUS" DEYÄ°N!

Bu zât, gıybet edenleri hemen sustururdu.

Bir gün sevdikleri;
- Efendim, gıybet eden olunca hemen susturuyorsunuz. Hikmeti nedir? diye sordular.

Cevabında;
- Gıybet edeni susturana, yüz ÅŸehit sevabı veriliyor da ondan, buyurdu.

- Peki nasıl susturacağiz efendim?
- Açıkça Sus! diyeceksiniz.

- Bir Sus! demekle mi yüz ÅŸehit sevabı kazanıyoruz?
- Evet. Hem bu kadar sevap kazanıyorsunuz, hem de o Müslümanı günahtan kurtarmış oluyorsunuz.