BiÅŸr-i Hafi hazretlerine bir gün sevenleri;
- Efendim, bu dereceye ne ile kavuÅŸtunuz? diye sordular.

Cevabında;
- Rabbimin ismi yazılı olan bir kağıdı, yerde çamurlar arasında görüp, kalbim sızlayarak aldım. Yıkayıp temizledim ve güzel koku sürüp evimin duvarına astım. Ä°ÅŸte neye kavuÅŸtumsa, bu sebeple kavuÅŸtum, buyurdu.

Hidâyete geldiÄŸi o sevinçli anda, ayağında pabucu yoktu tesadüfen.
O günden itibaren ayakkabı giymedi.

Ölünceye kadar hep yalın ayak dolaÅŸtı bu sebeple.
BaÄŸdat sokaklarında, pabuçsuz gezdiÄŸinden, hiç bir hayvan yerleri pisletmezdi.

BÄ°ÅžR SAÄž OLSAYDI…

Bir gün, birinin hayvanı yeri pisletmiÅŸti.
Sahibi bunu görünce;
- Âh! dedi birden.

- Niçin âh edersin? dediler.
- Herhalde Bişr-i Hafi hazretleri vefat etti. Zira o sağ olsaydı, bu hayvan yere pislemezdi, dedi.

Ve sorup araştırdı.
- BiÅŸr-i Hafi hazretleri BaÄŸdat'ta vefat etti, dediler.

ALLAH KALBE BAKAR

Bu zât, bir sohbetinde;
- Ey insanlar! Åžimdi herkes dışını süslüyor. Halbuki Allah, kulun kıyafetine deÄŸil, kalbine ve niyetine bakar, buyudu.

Ve ekledi:
- Her sıkıntıya sebep, bir günaha girmek, çâresi ise, piÅŸman olup, istiÄŸfar eylemektir.

- Müslüman nasıl olmalı? dediler.
- Müslüman, gıda ve ekmek gibi, olmalı, yâni ona herkes, her zaman ihtiyaç duymalıdır, buyurdu.