Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerini sevenlerden biri, alış veriÅŸ için çarşıya giderken yolda güzel bir kadın görüp, baktıysa da, sonra tövbe etti hemen.

Eve gelip de aynaya baktığında, simsiyah gördü yüzünü.
DüÅŸününce anladı sebebini.
Harama bakmıştı az önce.

"Ne yapsam?" diye düÅŸünürken Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerini hatırladı.
Kendi kendine; "O, Allahü teâlânın sevgili kuludur. Onu gidip yalvarayım. Benim için istiÄŸfar etsin" diye düÅŸündü.

Ancak kendisi Ruhbe'de, o büyük Velî ise BaÄŸdat'ta olup, arada hayli mesafe vardı.
- Olsun, dedi ve düÅŸtü yollara.
Günlerce yol gidip BaÄŸdat'a vardı.
Evini öÄŸrenip çaldı kapısını.

Büyük Velî içerden ismiyle hitâb edip;
- HoÅŸ geldin ey filân! Sen, filân gün Ruhbe'de harama bak, biz BaÄŸdat'ta tövbe istiÄŸfar edelim, öyle mi? buyurdu.
Ve açtı kapıyı.

Oturup sohbet ettiler.
Çıkınca aynaya baktı hemen.

Yüzü beyaz olmuÅŸ ve nurlanmıştı.
Zira feyz almıştı bu büyük Velî'den.

SERTLÄ°KLE OLMAZ

Bir gün de, sevdiÄŸi bir gence;
- Evlâdım, insanların kaybettiÄŸini bulmaya çalış, buyurdu.

Genç merak etti:
- O nedir ki hocam?

- Sevgi ve muhabbet'tir. Zira sertlikle bir yere varılamaz. Sert insan, yalnız adamdır. Åžahsen ben sert olamıyorum. Kimsenin kusurunu göremiyorum. Onun için karlı havayı çok seviyorum.

Genç merak etti:
- Neden efendim?
- Çünkü kar, bütün kötülükleri, pislikleri örtüyor. Çirkinlikleri göstermiyor. Onun için seviyorum.