Bir gün Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerinin huzuruna bir genç gelip;
- Efendim, gözlerimi yabancı kadınlara bakmaktan men edemiyorum. Bu hususta bana ne tavsiye edersiniz? diye sordu.

Büyük Velî cevaben;
- Çâresi kolay, buyurdu.,

Delikanlı sevindi:
- Aman hocam o nedir?

- Sen o kadına baktığın anda Allahü teâlânın da sana baktığını düÅŸün. Hatta senin o kadını görmenden daha çok Rabbin seni görüyor, bunu hatırından çıkarma!

Ve ekledi:
- Sen Allah'ı görmesen de, Allah seni görüyor evlâdım. O görürken, hiç günah iÅŸlenir mi?

Bu söz, çok tesir etti o gence.
Tövbe edip, bir daha da bakmadı harama.

Zira haramlar çirkin geliyordu artık kendisine.
Büyüklerimiz; "Evliyânın sözünde rabbânî tesir vardır" buyurmuÅŸlardır.

MÜMÄ°N VERÄ°NCE SEVÄ°NÄ°R

Bir gün de sevdiklerine;
- Müslüman, almayı deÄŸil, vermeyi düÅŸünür. Onu kârlı bilir. Alınca deÄŸil, verince sevinir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Böyle olan kimse, eceli geldiÄŸinde rûhunu da kolay verir.

Sordular:
- Nasıl kolay verir efendim?
- Åžöyle ki, rûhu, tereyağından kıl çeker gibi çıkar da haberi bile olmaz.

Sordular yine:
- Ya vermeye alışmayanlar efendim?

- Onların iÅŸi çok zor. Vermeye alışmadıkları için ruhlarını da zor verirler. Åžöyle ki, yaÅŸ keçeden diken söker gibi çıkar ruhları.

Delikanlı çok iyi anlamıştı meseleyi.
Elini öpüp ayrıldı huzurdan.