Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerini, bazı kötü niyetli kimseler, zamanın halîfesine şikâyet ettiler bir gün.
- Yanında binlerce insan var. Yakında fitne ve karışıklık çıkarabilir, dediler.

Hatta daha ileri gidip;
- Kadınlarla da ilgisi var, deyip çirkin iftiralar attılar kendisine.

Halîfe, bu sözlerin tesirinde kalmıştı.
"Gerçekten öyle midir?" diye şüphelendi bir an için.
Genç ve güzel bir cariyesi vardı.

Onu yanına çağırıp;
- Üzerine ilgi çekici bir elbise giy ve iyice süslenerek Cüneyd'in evine git. O, kapıya çıkınca, cilve yaparak; "Kötü niyetli kimseler beni rahatsız ediyorlar. Hiç kimsem yok. Kabul ederseniz, günlerimi yanınızda ibâdet ve taatle geçirmek istiyorum" de diye tembih etti.

Cariye;
- Peki efendim, dedi.
Süslenip, bir hizmetçi refakatinde geldi bu zâtın hânesine.

Ve söyledi aynen bu sözleri.
Hem de cilvelî bir eda ile.

Ancak mübarek zât hiç bakmadı cariyeye.
Gözlerini kapayıp aşk-ı ilâhî ile "Allaah!" diye feryad etti gayri ihtiyari.

Cariye, düşüp öldü korkudan.
Hizmetçi geri gelip, bu hâli haber verdi halîfeye.

Halîfe çok üzülüp, ziyaretine geldi bu büyük Velî'nin ve;
- Cariyeyi nasıl öldürdün? diye sordu.

Cevaben;
- Ey halîfe, senin Müslümanlara merhametin bu mudur? Benim, kırk yıldır uğraşarak öldürdüğüm nefs-i emmaremi yeniden canlandırıp diriltmek mi istiyorsun? buyurdu

Ve ilave etti:
- Ben senin cariyeni görmedim bile. Sadece Allah! dedim, o kadar.

Halîfe mahcup oldu.
Ve özür diledi bu büyük Velî'den.