Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerinin sohbetine devam eden bir kimse, bir ara ÅŸüpheye düÅŸtü bu Velî hakkında.

"Gerçekten Velî midir?" diyordu kendi kendine. Ve imtihana karar verdi bu Allah dostu'nu.
Huzuruna gelip Ä°slâmiyetten bir ÅŸey sordu.
"Bakalım bilecek mi?" diyordu içinden.

Ancak Büyük Velî;
- Bizi imtihan edeceÄŸine, keÅŸke kendini imtihan etseydin. insan, kendi ayıp ve kusurunu görebilse, baÅŸkasının kusurunu görmeye vakit bulamaz, buyurdu.

Ve ekledi:
- Sen bizi imtihan etmekle yolumuzdan ayrıldın. Nereye gideceksen, çık git aramızdan!

O anda, simsiyah oldu adamın yüzü.
Yaptığı hatâyı anladıysa da, iÅŸ iÅŸten geçmiÅŸti artık.
Zira kırılmıştı ona o büyük zât.

Bir Allah adamı'nın kalbini kıranın iflah olmayacağını iyi biliyordu halbuki.
Çok piÅŸman olup, tövbe istiÄŸfar etti.
Gidip, Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerinden af diledi.
O, merhamet edip affedince, simsiyah olan yüzü beyaz oldu yine.

RÛHUN GIDASI NEDÄ°R?

Bir gün de sohbetinde;
- Bedenimiz, topraktan yaratıldığı için, onun gıdası topraktan çıkan ÅŸeylerdir, buyurdu. Ama ruh, nûrânî bir varlıktır. Bedenin gıdasından tad almaz.

Sordular:
- Ruh neden tad alır efendim?
- Mânevî ÅŸeylerden.

- Onlar nelerdir efendim?
- Önce îmân etmek'tir. Sonra namaz'dır, oruç'tur, Evliyâ sohbeti'dir. Sonra Ä°slâmiyeti öÄŸrenmek ve Kur'ân-ı kerîm okumak'tır. Gıdası verilmezse ruh ölür.

- Rûhun ölmesi ne demektir efendim?
- Kâfir olmasıdır mazallah.