Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerinin vefatı iyice yaklaÅŸmıştı ki, o hâlinde bile devamlı Kur'ân-ı kerîm okuyor, bir hatmi bitirip, diÄŸerine baÅŸlıyordu.

Sevdikleri;
- Efendim, çok hastasınız, kendinizi bu kadar yormasanız, dediler.

Cevaben;
- Åžu anda benden fazla sevaba muhtaç olan kim vardır? Zira sonsuz bir yolculuÄŸa çıkıyorum. Ben okumayayım da, kim okusun? buyurdu

Vefatı daha da yaklaştı.
EndiÅŸeli ve üzgün görünüyordu.

Talebeleri;
- Efendim, bizler zât-ı âlinizin ÅŸefaatini düÅŸünüp ümitleniyorduk. Ama sizin bu endiÅŸeli hâliniz yüreÄŸimizi yakıyor, dediler.

Gözlerini açarak;
- Nasıl endiÅŸeli olmayayım. YetmiÅŸ senedir bütün kazandıklarımı, karşımda bir kıl ile asılmış görüyorum, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir tüy, az bir rüzgar ile nasıl sallanırsa, amellerimin hâli de öyledir iÅŸte. Sanki bir rüzgar sallıyor amelimi. Ama bu, "kabul yeli" midir, yoksa "red yeli" mi? Bilmiyorum.

Åžöyle bitirdi:
- Bir kul, akıbetinin ne olacağını bilmezse, onun korkmaktan başka ne işi olur?

NASIL DUÂ EDÄ°LÄ°R?

Bir gün de bu zâta gelerek;
- Efendim, Velîleri vesile ederek duâ edilir mi? diye sordular.

Cevabında;
- Edilir, ama bir ÅŸartla, buyurdu. Onları vesile ederek birÅŸeylere kavuÅŸursak, bunları o Evliyâdan deÄŸil, Allah'tan bileceÄŸiz. Çünkü her iyiliÄŸi yaptıran, gönderen, yalnız O'dur.

- Ya Evliyâlar hocam?
- Onlar âciz kuldur. BirÅŸey yaratamazlar. Lâkin Allahü teâlâ onları çok sevdiÄŸi için, onların hatırına istenilen ÅŸeyi verir.