Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri anlatıyor:

Bir Cuma namazını kılıp çıkmıştım camiden.
Baktım, kapıda bir dilenci dikilmiş, camiden çıkanlardan sadaka istiyordu.
Onu böyle görünce; "Niçin çalışmıyor da herkese avuç açıp dileniyor" diye geçirdim kalbimden.

Sonra eve geldim.
O gece bir rüya gördüm.

Şöyle ki, biri önüme bir tabak koyup;
- Haydi, bundan ye! dedi.

Baktım, ölü eti var tabağın içinde.
Hayret içerisinde,
- Bu, bir ölü eti, nasıl yenir? dedim.

- Dün bu etten yemiştin, şimdi niçin yemek istemiyorsun? dedi.
O anda uyandım.

Dünkü hadiseyi düşününce anladım hatâmı. Zira o dilenen kimse hakkında su-i zanda bulunmuştum.
"Keşke öyle düşünmeseydim" dedim kendi kendime.
Özür dilemem lazımdı ondan.

O fakiri bulmak için acele çıktım evden.
Baktım, Dicle'nin kenarında oturmuş, yerlerden topladığı tereleri yiyordu.

Beni görünce;
- Şimdi tövbe ettin mi? Kalbini o fikirden temizleyebildin mi? dedi.
- Evet, dedim. Hakkını helâl eyle.

- Helâl olsun, dedi.
Ve kayboldu gözden.

Bu hatâmı hiç unutamıyorum.

TEVÂZU NEDİR?

Bir gün de, bu zâta;
- Tevâzu nedir efendim? diye sordular.

Cevaben;
- Merhamet ve şefkat kanatlarını gererek, Allah'ın kullarını her türlü zarardan korumaktır, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Tevâzu, her Allah'ın kuluna acımak, herkese merhametli ve yumuşak davranmaktır.