Sehl bin Abdullah Tüsteri hazretlerinin bir oÄŸlu vardı ki, küçükken hâl ehliydi.

Ne zaman yiyecek isteseydi, annesi;
- Rabbinden iste! derdi ona.

O da secdeye kapanır, Rabbinden isterdi.
O arada annesi istediği yiyecekleri getirip yanına koyardı gizlice.
Çocuk, secdeden kalkıp o ÅŸeyleri görünce sevinir ve annesinin koyduÄŸunu bilmediÄŸi için Allahü teâlâ'dan bilirdi.

Bir gün annesi yokken acıkmıştı.
Her zamanki gibi secdeye kapanıp bazı şeyler istedi Rabbinden.
Secdeden kalktığında, istediÄŸi ÅŸeyleri, gördü yine yanında.
O sırada annesi girdi içeri.

Yanındakileri görünce sordu:
- Bunlar nereden geldi oÄŸlum?

Çocuk cevap verdi:
- Hergün gelen yerden anneciÄŸim.

EN MÜHÄ°M REÇETE

Bu zât, bir gün cemaatine:
- Size, nefis ve ÅŸeytanın zararından kurtulmanın reçetesini söyleyeyim mi? diye sordu.
- Seviniriz efendim, dediler.

- Bunun ilacı, kurtulmuÅŸ olanlarla beraber olmaktır. Bir cemaatin içinde Allahü teâlânın sevdiÄŸi biri varsa, cenâb-ı Hak, o zâtın hürmetine hepsini affeder, buyurdu.

TEK BAÅžINA OLMAZ

Bir gün de bu zâta;
- Ä°nsan, âhiretteki azablardan tek başına kurtulamaz mı efendim? diye sordular.
- Çok zor, buyurdu.

- Neden efendim?
- Bir kimse, "Ben kendimi kurtarırım. Kimseye ihtiyacım yok" derse, bu, okyanusun ortasında tek başına kalmış bir insana benzer. Ä°mdat istese, kimse duymaz. Ölse, kimsenin haberi olmaz. Köpek balıkları'na yem olur gider.