Sırri-yi Sekati hazretleri Evliyânın büyüklerindendir.
Bu zât, yaşadığı bir hadiseyi şöyle anlatıyor:
Çarşı içinde bir dükkanım vardı ki, orada alım-satım işiyle uğraşıyordum.

Bir akşam evde otururken;
- Çarşı yanıyor! diye bir haber geldi.

Koşup gittim.
Bütün dükkanlar yanmış, yalnız benim dükkanım yanmamıştı.
Gayri ihtiyari sevinip, "Elhamdülillah!" dedim.
Ama sonra toparlandım.

Başımı öne eğip, utandım kendimden.
Zira diğer Müslüman kardeşlerim üzüntülüydü.
"Onlar üzüntülüyken ben nasıl seviniyorum?" diye çok pişman oldum.

Halbuki ben de üzülmeliydim.
Onların derdiyle dertlenmeliydim.

Odaya kapanarak;
- Ey nefsim, sen nasıl Müslümansın ki, kendi menfaatini düşünür, başkasını düşünmezsin, dedim.

O kadar pişman oldum ki, ömrüm boyunca unutmadım bu hatâmı.

SONSUZ ŞÜKRETMELİYİZ

Bu zât, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, herkes "bir" şükrediyorsa, biz "sonsuz" şükretmeliyiz, buyurdu.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü biz Ehl-i sünnet âlimleri'ni tanıyıp onları sevdik. Onların sayesinde hakkı bâtıldan ayırır olduk. Dünyada bundan büyük nîmet yoktur ve olamaz.

Şöyle devam etti:
- Bir mümin, dünyanın öbür ucunda "hakiki bir İslâm âlimi"nin bulunduğunu öğrense, her şeyini satıp yol parası yaparak, onun yanına gitmesi farz olur.

Ve ekledi:
- Ama biz, hiç aramadan, bedava kavuştuk bu nîmete. Onun için sonsuz şükürler olsun Rabbimize.