Abdülkahir Sühreverdi hazretleri anlatıyor:
GençliÄŸimde, henüz ilim tahsiline baÅŸlamamıştım ki, bir gün karnım çok acıkmıştı.
Ama hiç yiyecek yoktu evimizde.

Az ilerde çalışan birilerini görüp yanlarına gittim. Gördüm ki, herbirinin elinde birer tokmak, pirinç dövüyorlar.

Yanlarına yaklaşıp;
- Beni de ücretle çalıştırın, diye rica ettim.

Bana cevaben;
- Önce ellerini görelim, dediler.

Uzattım ellerimi.
Dikkatle baktılar ve;
- Evlât, kusura bakma. Bu eller ancak kalem tutar, dediler.

Ve bana, altın dolu bir kese uzatıp;
- Git, ilim tahsil eyle! dediler.

O andan itibaren, ilim tahsil etme arzusu doldu içime. O para ile tahsile baÅŸladım ve bütün din ilimlerine vâkıf oldum.

EN BÜYÜK DÜÅžMAN

Bu zât, bir sohbetinde;
- Ä°nsanın en büyük düÅŸmanı, kendisidir, buyurdu.

Dinleyenler şaşırdılar:
- Ä°nsanın düÅŸmanı kendisi midir efendim?

- Evet. Herkes düÅŸmanı dışarıda arar. Halbuki insanın içinde öyle bir düÅŸman var ki, bütün düÅŸmanlar, onun yanında hiç kalır. O da kendi nefsidir, buyurdu.

EN AKILLI Ä°NSAN

Bir gün de gencin biri;
- Ä°nsanların en akıllısı kimdir efendim? diye sordu bu zâta.
- En akıllı insan, ölüme hazırlanandır, buyurdu.

- En ahmağı kimdir efendim?
- Dünyaya tapandır.

- Peki, en zengini kimdir hocam?
- En zengini de kanaat edendir.