Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri hem seyyiddir, hem de ÅŸerîf.
Doksanbir yaşlarında, Bağdat'ta vefat etti.
Doğduğunda babası altmış yaşındaydı.

Annesi de yaşlanmıştı.
Ä°kisi de Evliyâdan olup, Resûlullahın "aleyhissalâtü vesselâm" evlâtları idiler.
Abdülkâdir doÄŸmadan bir gün önce, babası bir rüya gördü.

Åžöyle ki, Peygamber Efendimiz kendisine; "Hak teâlâ sana bir erkek evlât verecek. O, benim evlâdımdır ve derecesi çok yüksek olacaktır" buyurdu.
Gerçekten de bir oÄŸulları oldu.

Adını Abdülkâdir koydular.
O gün Ramazanın ilk günüydü.
AkÅŸama kadar, hiç süt emmedi.

Ä°kinci gün de öyle geçti.
Ramazan-ı ÅŸerîfin sonuna kadar, otuz gün, hiç emmeyip, oruç tuttu.
Ä°kinci sene de böyle oldu.

Hatta Ramazanın ilk günü hava bulutlu olduÄŸundan gök yüzünde hilali göremeyip, Ramazanın baÅŸladığında ÅŸüphe edince, bu hanıma gelip sordular.
Annesinin sütünü emmemiÅŸse, Ramazanın ilk günü olduÄŸunu anlayacaklardı.

Kadıncağız;
- O gün hiç emmedi, dedi.
Ramazan olduÄŸunu bildiler böylece.

NÄ°YET ÇOK MÜHÄ°M

Bu zât, bir gün sevdiklerine;
- Âhirette, "Ne yaptın?" deÄŸil, "Ne niyetle yaptın?" diye sorulacak, buyurdu. Öyleyse iÅŸlerimizi niçin yaptığımıza dikkat edelim. Ä°nsanlar için mi yapıyoruz, Allah için mi?

Sordular:
- Ä°nsanlar için yaptıysak efendim?
- O zaman işimiz insanlara bırakılır.

- Ya Allah için yaparsak?
- Allah için yapanlar, kurtulur âhirette.