Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, henüz küçükken, güzel ahlâkı ile temayüz etmişti.
Onsekiz yaşında büyük âlim oldu.
İnsanlara vaz-ü nasihata başladığında öyle ilgi ve alaka uyandırdı ki, cemaat medreseye sığamaz oldu.

Medrese etrafındaki evler yıkılıp medreseye katıldı.
Bütün Bağdat halkı, genç ihtiyar herkes inşaatta bilfiil çalıştılar.
Bu da kifâyet etmeyince sahraya çıktı.
İnzivaya çekildi oralarda.

Yirmibeş sene, kendisini gizledi.
Çok riyazet yapıp nefsini ıslah etti.
Kırk sene müddetle, gece sabahlara kadar uyumayıp, ibâdetle geçirdi gecelerini.

EMR-İ MARUFU BIRAKMA!

Bir gün, nasihat isteyen bir gence;
- Emr-i marufu elden bırakma. Günah işlemekten kork! Fakir olunca da üzülme! Allahü teâlâ servet de ihsan eder, buyurdu.

Ve ekledi:
- Hocalarının yanında edebli ol! Zira üstaddan, ancak edebli olanlar istifade eder.

GÜLER YÜZLÜ OL!

Biri de nasihat istedi bu zattan.
Ona cevaben;
- Aile efradınla tatlı sözlü, güler yüzlü ol. Allahü teâlânın emir ve yasaklarını onlara öğret. Her hâlinde İslâma uy! Çoluk çocuğunu da Cehennem ateşinden koru. Allah dostlarının, Evliyâ zatların hayat hikâyelerini oku. Çocuklarına da anlat! buyurdu

Ve ekledi:
- Hiç kimseyi gıybet etme! Gıybet yapanı da sustur! Zira gıybet yapana "Sus!" diyene, Cennette büyük bir köşk verilecektir.