Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri henüz çocuk idi ki, tarlaya, çift sürmeye gitmiÅŸti bir gün.

Yolda giderken hayvan dile gelerek;
- Ey Abdülkâdir, sen bunun için yaratılmadın! deyiverdi.

Korktu ve eve gelip;
- AnneciÄŸim! Bana izin verirsen, BaÄŸdat'a gideceÄŸim, dedi.

- Niçin oÄŸlum?
- Ä°lim tahsil edeceÄŸim anneciÄŸim.

- Tabii evlâdım! Ä°lim öÄŸrenmeni ben de çok isterim, dedi.
Ve koltuğunun altına, kırk altın dikip;
- Sakın yalan söyleme! diye nasihat etti.

Abdülkâdir, bir kervanla çıktı yola.
Az sonra âniden eÅŸkıyalar bastı kervanı.
Kimin ne parası varsa, hepsini aldılar.

EÅŸkıyanın biri, laf olsun diye sordu küçük Abdülkâdir'e:
- Ey çocuk, senin neyin var bakalım?
- Kırk altınım var efendim.

- Hani nerde?
- Koltuğumun altına dikti annem.

Reisleri gelip sordu bu defa:
- Ey çocuk, yanında altın mı var senin?
- Evet amca, kırk altınım var.

- Hani nerde?
- Koltuğumun altında.

O yeri söküp altınları görünce, ÅŸaşıp dona kaldılar.

Reisleri sordu yine:
- Pekâlâ evlâdım! Niçin doÄŸruyu söyledin? Söylemeseydin, biz bulamazdık.
- Anneme söz vermiÅŸtim efendim.

- Ne sözü?
- Hiç yalan söylemeyeceÄŸim diye söz verdim anneme.

Reis bunu duyunca, başladı ağlamaya:
- Eyvâh! Ben de kulluk yapacağım diye Rabbime söz vermiÅŸtim. Ama bunca senedir kulluk deÄŸil, eÅŸkıyalık yapıyorum, dedi.

Hepsi o anda tövbe ettiler.
Ve o gün bu iÅŸi terkettiler.