O devirde Mısır'da bir kiÅŸi vardı ki, Gavs-ül âzam, Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini çok seviyor, nurlu yüzünü görmeyi çok istiyordu.
Bir gün çıktı Mısır'dan.

BaÄŸdat'a geldi ama;
- Gavs-ül âzam vefat etti, dediler.

Çok üzüldü. Ä°çi yandı.
Bu hüzünle nurlu kabrine gelip edeble oturdu.
Gözlerini kapayıp mübarek rûhuna Fatiha okuyordu ki, elini biri tuttu.

Gözünü açtığında Gavs-ı âzam'ı gördü yanında.
Büyük Velî, onu, talebeliÄŸe kabul edip, halkı irÅŸad için icazet verdi kendisine.
Adam, bir anda mürÅŸid-i kâmil olup Allah'ın kullarını irÅŸada baÅŸladı.

RESÛLULLAHA SEVGÄ°SÄ°

Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini bir kimse ansızın görse, elinde olmadan dehÅŸete kapılırdı.

Talebesinden biri anlatıyor:

Hocama kırk sene hizmet ettim.
Bu müddet zarfında yatsı abdestiyle sabah namazlarını kılardı hep.
Resûlullaha Efendimiz'e sevgisi de pek fazlaydı.
Zaten Onun evlâdı oluyordu.

Bir gün, bu sevgi ve aÅŸk ile ziyaretine geldi ve mübarek Ravdasına yüz sürüp, gözyaÅŸlarıyla aÄŸladı.
Kırk gün böyle ziyaret etti.

Kırkıncı gün münacatında;
- Günahlarım, okyanus dalgaları gibi çoktur. Hatta yüce daÄŸlardan bile ağırdır. Ama affedici kerîmlerin katında sinek kanadı kadar bile deÄŸildir, dedi.

O anda bir el gördü.
Bu, Resûlullahın "aleyhissalâtü vesselâm" mübarek eliydi.
Büyük bir saygı ile müsafaha etti.

Öpüp başına koydu.
Ve bayılıp düÅŸtü.