Bir gün, Gavs-ül âzam Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri pek fazla susamıştı.
Ama içecek su yoktu.

Zira çölün ortasındaydı o anda.
Hak teâlâ Ona bir bulut gönderdi ve ondan bir yağmur boşandı ki, kana kana içip ferahladı mübarek zât.
O sırada, bir ışık peyda oldu bulutta.

Ve bir ses, kendisine hitâben;
- Ey Abdülkâdir! Ben, senin halikınım. Bütün haram şeyleri, sana helâl kıldım! diyordu.

Bunu işitince;
- Kezzebte yâ kezzab! buyurdu hiddetle.

Yâni yalan söylüyorsun ey yalancı! buyurdu. Zira böyle hitâb eden, Şeytan'dı.

Şeytan bu defa;
- Ey Abdülkâdir! Sana, benim vesvesem hiç tesir etmedi. Halbuki ben bu yolla, nice tasavvuf ehlini aldatıp, doğru yoldan çıkarmıştım, dedi.

Oğlu, merak edip;
- Babacığım, onun şeytan olduğunu nasıl bildin? diye sordu.

Cevaben;
- Gâyet kolay, buyurdu.

- Nasıl kolay babacığım?
- Evlâdım, o mel'un bana; "Ey Abdülkâdir! Her günahı sana helâl kıldım" dedi. Halbuki bu dînin sahibi olan Resûlullah Efendimiz bile her haramdan kaçmıştı. Allahü teâlâ, haramı Ona bile helâl kılmazken bana helâl kılar mı? İşte bundan anladım.

EN BÜYÜK DÜŞMAN

Bir gün de sohbetinde;
- İnsanın en büyük düşmanı, kendisidir, buyurdu.

Dinleyenler şaşırdılar:
- İnsanın düşmanı kendisi midir efendim?
- Evet. Herkes düşmanı dışarıda arar. Halbuki asıl düşman insanın içindedir ki, o da "kendi nefsi"dir.