Salih bin BeÅŸir hazretleri, Kur'ân-ı kerîmi hüzünle okur, azap âyetlerine gelince, korkar, sesi titrerdi.
Bir gün, yine Kur'ân-ı kerîm okuyordu ki, benzi sarardı birden.

Evdekiler;
- Niçin korktunuz? dediler.
- OkuduÄŸum bir âyet-i kerîmeden, buyurdu.

- O hangi âyettir ki efendim?
- Bu âyette mealen; (Onlar, Cehennem ateÅŸine girince, çok büyük bir piÅŸmanlığın içine düÅŸerler. Ve o zaman Eyvah bize, vah bize! KeÅŸke biz de ibâdet etseydik Rabbimize derler) buyuruluyor.

PeÅŸinden bir Âaah! edip, yere düÅŸtü.
Nabzına baktılar, durmuştu.

RABBÄ°M BENÄ° SEVÄ°YOR MU?

Bir gün bir kimse gelip;
- Efendim, Rabbim bana deÄŸer veriyor mu? diye çok merak ediyorum, dedi.

Cevaben;
- Bunu merak ediyorsan, amellerine bak, buyurdu. Sen Rabbinin emirlerine deÄŸer veriyorsan, bil ki Rabbin de sana deÄŸer veriyordur.

ÂHÄ°RET AZIÄžI

Bir gün de sevdiÄŸi birine;
- Sen âhiret'te Rabbinden nasıl bir muamele bekliyorsan, sen de dünyada O'nun mahlûklarına öyle muamele eyle, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Âhiret yolculuÄŸu çok uzundur, ÅŸimdiden o yolculuÄŸa azık ve yolluk hazırla.

Adam sordu:
- Nasıl bir azık efendim?

Cevaben;
- O yolda, en kıymetli azık takvâdır, yâni Allah'tan korkup, günahlardan kaçınmaktır, buyurdu.