Salih bin Beşir hazretleri, Kur'ân-ı kerîmi hüzünle okur, azap âyetlerine gelince, korkar, sesi titrerdi.
Bir gün, yine Kur'ân-ı kerîm okuyordu ki, benzi sarardı birden.

Evdekiler;
- Niçin korktunuz? dediler.
- Okuduğum bir âyet-i kerîmeden, buyurdu.

- O hangi âyettir ki efendim?
- Bu âyette mealen; (Onlar, Cehennem ateşine girince, çok büyük bir pişmanlığın içine düşerler. Ve o zaman Eyvah bize, vah bize! Keşke biz de ibâdet etseydik Rabbimize derler) buyuruluyor.

Peşinden bir Âaah! edip, yere düştü.
Nabzına baktılar, durmuştu.

RABBİM BENİ SEVİYOR MU?

Bir gün bir kimse gelip;
- Efendim, Rabbim bana değer veriyor mu? diye çok merak ediyorum, dedi.

Cevaben;
- Bunu merak ediyorsan, amellerine bak, buyurdu. Sen Rabbinin emirlerine değer veriyorsan, bil ki Rabbin de sana değer veriyordur.

ÂHİRET AZIĞI

Bir gün de sevdiği birine;
- Sen âhiret'te Rabbinden nasıl bir muamele bekliyorsan, sen de dünyada O'nun mahlûklarına öyle muamele eyle, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Âhiret yolculuğu çok uzundur, şimdiden o yolculuğa azık ve yolluk hazırla.

Adam sordu:
- Nasıl bir azık efendim?

Cevaben;
- O yolda, en kıymetli azık takvâdır, yâni Allah'tan korkup, günahlardan kaçınmaktır, buyurdu.