Ahmed bin Mesruk hazretleri anlatıyor:

Bir kimseyi gördüm ki, çok düzgün konuşuyor, derviş kıyafetinde tasavvuftan bir şeyler anlatıyordu.
Dinledim, tatlı bir ifadeyle anlatıyor, dinleyenleri hayran bırakıyordu.

Sözlerini bitirince;
- Şimdi herbiriniz, kalbinize ne geldiyse bana söyleyiniz, dedi.

Kalbime baktım. "Bu adam Müslüman değil, yahudidir" düşüncesi vardı kalbimde.
Ama bunu nasıl söyleyecektim?
Bir arkadaşıma gizlice söyledim.

O itiraz edip;
- Böyle güzel ve tatlı konuşan biri hiç yahudi olur mu? dedi.

Ama bu, benim elimde değildi ki.
O herkese sorup cevabını alıyordu.

Sıra bana gelince;
- Kusura bakmayın, benim kalbime sizin yahudi olduğunuz fikri geldi, dedim.

Ben böyle söyleyince, başını öne eğip ağlamaya başladı.

Sonra başını kaldırıp;
- Sen, doğruyu söyledin, dedi.

Ve bir aşk ile kelime-i şehâdet'i söyleyip Müslüman oldu ve bana bakıp;
- Evlâdım, ben gerçekten yahudi dînindeydim. Ama şimdi anladım ki, sizin dîniniz hakmış, dedi.

- Nasıl anladınız? dedim.
- Kalbimden; "Bunlar benim yahudi dîninde olduğumu anlarlarsa, dinleri haktır" diye düşündüm. Sen anlayınca, dîninizin hak olduğunu anladım, dedi.

Ve ekledi:
- Sen, gönül gözü'yle bakıp iç hâlimi gördün ve bana sonsuz saâdetimi kazandırdın, çok teşekkür ederim.

Ben de ona;
- Müminde, firaset nuru vardır. Zira bizim Peygamberimiz "aleyhissalâtü vesselâm"; "Müminin firasetinden sakınınız. Zira o, Allah'ın nuruyla bakar" buyurmuşlardır, dedim