Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, Allah'ın sevgisine kavuşmak, bu nefis engelini aşmakla olur, buyurdu.

Kendi de zaman zaman nefsine;
- Ey nefsim! Senelerdir heva ve hevesine uydun. Rabbinin emirlerine karşı geldin. İstediğin gibi yedin, içtin, uyudun. Ama artık kendi isteklerini bırakıp, Rabbine ibâdet yapacaksın, derdi.

Bazan da;
- Ey nefsim! Çok iyi biliyorum ki, sen ahmağın birisin. Çünkü hep ateşe götüren işlerin talibisin. Ne yapsan, sonunda pişmanlık oluyor. Bıraksam, Cehennem ateşi'nde yanacaksın. İşte ey nefsim, sen bunun için ahmaksın, derdi.

HALİS KUL ODUR Kİ…

Bir gün sohbetinde;
- Halis kul odur ki, boynu büküktür. Kusurlarını düşünüp; "Bu günahlarla, hâlim ne olacak?" diye dertlenir hep. Rabbine karşı mahcup ve gönlü kırıktır. Daima Allah korkusu ile yaşar, buyurdu.

Şöyle devam etti:
- Halis kul, Ömrünü boşa geçirmez. Çünkü bilir ki, Allah boş vakit geçireni sevmez. İyi işlerini unutur, günahlarını ise asla. Kendisine yapılan eziyeti unutur, ölüm ve âhiret'i ise hiç unutmaz.

BİRBİRİNİZİ ÇOK SEVİN

Bir gün de talebelerine;
- Birbirinizi çok sevin. İnsan birini sevdi mi, onda hatâ kusur görmez. Sevmeyince de her şeyi göze batar, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü sizi seviyorum. Seven, sevdiğinde kusur göremez, buyurdu.