Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, Allahü teâlânın aşkı ile yanan bir büyük Velî idi.
Rabbini arayanlar, Ona koşuyordu.

İsfehan'lı bir genç bu zâtın ismini duydu.
Görmeden âşık oldu kendisine.
Hemen gidip görmek istiyordu.

Ancak şehrin vâlisi, o zâtı gidip görmesine izin vermiyor;
- Eğer gitmezsen, bir köşkü, eşyası ve hizmetçisiyle birlikte sana veririm, diyordu.

Ancak genç kararlıydı.
Görünmedi gözüne, ne o köşk, ne hizmetçi.
O zâtı görmek için çırpınıyordu.

Nihâyet dayanamadı.
Bir sabah, yalın ayak çıktı yola.
Ona kavuşmak için dere tepe koşuyordu.
O zât da haberdardı bütün bunlardan.

Talebesini toplayıp;
- İsfehan'dan bir genç geliyor ki, kalbindeki muhabbet, hepimize ibrettir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Gidin, geçeceği yolları süpürün, temizleyin ki, incinmesin ayakları.

Nihâyet genç âşık çıkıp geldi bu zâtın huzuruna.

Sordu büyük Velî:
- Nereden geliyorsun?
- İsfehan'dan efendim.

- Peki evlâdım, sizin vâli, bana gelmemen için sana, eşyasıyla birlikte bir köşk verseydi, yolundan döndürebilir miydi seni?

Delikanlı şaşırdı.
Kendini tutamayıp, hüngür hüngür ağladı.

Sonra başını kaldırıp;
- Köşkü de, eşyası da, hizmetçisi de onun olsun, dedi. Tamamını terk edip, size geldim efendim.

Büyük Velî;
- Onsekizbin âlemi, bir tepsinin içinde bir kimsenin önüne koysalar, onlara, göz ucuyla bir nazar etse, bu yolda zerre kadar ilerleyemez, buyurdu.