Ebû Said-i Harraz hazretleri, büyük Velîlerdendir.
Riyazet ve takvâda, devrinin bir tekiydi.

Bir gün sohbetinde bir hadîs-i şerîf nakletti.
O hadîs-i şerîfte mealen; "Bir kimse, birinden bir iyilik görürse, elinde olmadan kalbi ona meyleder" buyuruluyordu.

Bunu okuyup;
- Şu insanlara şaşarım, buyurdu.

- Hangi insanlara efendim? dediler.
- Şu insanlara ki, kendisine az bir iyilik yapana teşekkürler eder de, her nîmetin ve her iyiliğin hakiki Sahibine şükretmezler. Halbuki insanlardan gelen her iyiliği, her nîmeti gönderen, O'dur, buyurdu.

Ve izah etti:
- Çünkü Hak teâlâ'nın âdeti şöyledir ki, her nîmeti ve iyiliği, kullarının eliyle gönderir. O hatırlatmasa, kuvvet ve kudret vermese, kimse kimseye iyilik yapamaz.

Şöyle bitirdi:
- Kul, iyilik etmekte ancak bir vasıtadır. Her nîmetin hakiki sahibi, yalnız Allahü teâlâdır.

NEFİS FERYAT EDER

Bir gün de bazı sevdiklerine namazın önemini anlatıyordu ki;
- Müslüman demek, beş vakit namazını muntazam kılan, hiç geçirmeyen insan demektir, buyurdu.

Ve sordu ordakilere:
- Nefse en zor gelen iş nedir, bilir misiniz?

- Bilmiyoruz efendim, dediler.
- Nefse en zor gelen şey, namaz kılmaktır, buyurdu.

Sordular:
- Neden efendim?

- Çünkü nefis istemez. Bir Müslüman namaza durunca nefsi feryad eder. Bir kimse, beş vaktini muntazam kılıyorsa, onun yapamayacağı iş yoktur.