Ebû Said-i Harraz hazretleri, büyük Velîlerdendir.
Riyazet ve takvâda, devrinin bir tekiydi.

Bir gün sohbetinde bir hadîs-i ÅŸerîf nakletti.
O hadîs-i ÅŸerîfte mealen; "Bir kimse, birinden bir iyilik görürse, elinde olmadan kalbi ona meyleder" buyuruluyordu.

Bunu okuyup;
- Şu insanlara şaşarım, buyurdu.

- Hangi insanlara efendim? dediler.
- Åžu insanlara ki, kendisine az bir iyilik yapana teÅŸekkürler eder de, her nîmetin ve her iyiliÄŸin hakiki Sahibine ÅŸükretmezler. Halbuki insanlardan gelen her iyiliÄŸi, her nîmeti gönderen, O'dur, buyurdu.

Ve izah etti:
- Çünkü Hak teâlâ'nın âdeti ÅŸöyledir ki, her nîmeti ve iyiliÄŸi, kullarının eliyle gönderir. O hatırlatmasa, kuvvet ve kudret vermese, kimse kimseye iyilik yapamaz.

Åžöyle bitirdi:
- Kul, iyilik etmekte ancak bir vasıtadır. Her nîmetin hakiki sahibi, yalnız Allahü teâlâdır.

NEFÄ°S FERYAT EDER

Bir gün de bazı sevdiklerine namazın önemini anlatıyordu ki;
- Müslüman demek, beÅŸ vakit namazını muntazam kılan, hiç geçirmeyen insan demektir, buyurdu.

Ve sordu ordakilere:
- Nefse en zor gelen iÅŸ nedir, bilir misiniz?

- Bilmiyoruz efendim, dediler.
- Nefse en zor gelen şey, namaz kılmaktır, buyurdu.

Sordular:
- Neden efendim?

- Çünkü nefis istemez. Bir Müslüman namaza durunca nefsi feryad eder. Bir kimse, beÅŸ vaktini muntazam kılıyorsa, onun yapamayacağı iÅŸ yoktur.